برای «ابراهیم مسجدی» که فرهیخته و فروتن بود

در اردیبهشت ۱۳۹۰ که کتاب‌فروشی «کارن» از رونق قابل‌توجهی برخوردار بود برای اولین‌بار استاد مسجدی را دیدم. با اشتیاق کتابی را از قفسه بیرون کشید و به من معرفی کرد. وقتی که گفتم نویسنده کتاب هستم لبخندی دل‌نشین بر سیمایش نقش بست. همین کتاب بهانه‌ای شد برای دیدارها و گفت‌وگوهای بیشتر. شناخت عمیقی از جریان‌های روشنفکری و به‌ویژه نحله دینی آن داشت. به‌رغم اشراف قابل‌توجه به مکاتب فلسفی اما با فاضل‌نمایی نسبتی نداشت و در گفت‌وگوها بیشتر به دنبال شنیدن و دانستن بود. بعدها دانستم که در عرصه کتاب‌خوانی بسیار جوینده و پیگیر است. مشوقی صمیمی برای جوان‌ترها بود و هر زمان که دیداری تازه می‌شد جویای انتشار کتاب دومی بود که وعده‌اش را داده بودم. خرسندم که در سال ۱۳۹۳ کتاب را به او اهدا کردم و از لطفش دیگربار برخوردار شدم. در سال‌ها اخیر اما کمتر از احوالش باخبر بودم. گویا درگیر دوره‌ای از بیماری شده بود. استاد مسجدی نمادی از یک معلم فرهیخته، دلسوز و فروتن بود. به‌رغم بازنشستگی اما ذهنی بیدار و جانی آگاه داشت. انس دیرینه‌اش با کتاب هم که در این روزگار کیمیا بود.

روح بلندش در شادی و آرامش