به کدامین گناه می‌کشید؟
سال اول که دانشگاه شهری دور از زادگاه قبول شده بودم، حس غربت عجیبی هر روز سراغم می‌آمد. تجربه‌ای که معمولاً دانشجویان راه دور، در چند ماه اول با آن دست به گریبان‌اند.
سال اول که دانشگاه شهری دور از زادگاه قبول شده بودم، حس غربت عجیبی هر روز سراغم می‌آمد. تجربه‌ای که معمولاً دانشجویان راه دور، در چند ماه اول با آن دست به گریبان‌اند. رنج غربت در شهر و دانشگاهی که نه آشنایی در آن داشتم نه دوست یا فامیلی، با یک کار درمان می‌شد:
در آن شهر امامزاده‌ای بود با صحن و ساختمانی قدیمی که مردم محلی بسیار به آن معتقد بودند و هر شب مملو از جمعیت بود. به امامزاده که می‌رفتم دلم آرام می‌شد و یادم می‌رفت که از حیطه امن خودم خارج شده‌ام و آمده‌ام به یک جای بدون آشنا. امامزاده، حیطه امن من شده بود!
اجداد ما حتی در ادیان پیش از اسلام نیز، معابد و اماکن مذهبی را با درجه اولویت بالایی گرامی می‌داشته‌اند. از معابد میترائیسم تا کنیسه، کلیسا و آتشگاه و حتی زیگورات‌ها. از نیایش‌گاه‌هایی که نوک قله ساخته می‌شدند تا نمازخانه میان جنگل. بعد از بعثت پیامبر اسلام و گرایش ایرانیان به مذهب تشیع، همیشه مساجد، حرم امامان و امامزاده‌ها مورد تکریم و احترام بوده‌اند و حرمت ویژه‌ای نزد مردم داشته‌اند. حتی مردم دورافتاده‌ترین روستاها – که در فقر مطلق قرار داشتند – اگر میزبان یک امامزاده بودند، از زندگی خود می‌زدند و برای امامزاده هزینه می‌کردند، حرم‌ها همواره حریم امن مردم این سرزمین بوده‌اند.
در مرز ایران با عراق، در استان کردستان، روستایی به نام هجیج وجود دارد که اهالی آن اهل سنت هستند اما امامزاده‌ای در روستا هست که مورد احترام اهالی است. به سبک ما شیعیان زیارتش نمی‌روند اما از ساختمان مراقبت می‌کنند و نذر به آستانش می‌برند.
هر بار که خبری از جسارت به این آستان‌های مورد احترام مردم منتشر می‌شود، قلبمان آتش می‌گیرد. حادثه شاه‌چراغ هرچند در روزهایی اتفاق افتاده که اخبار تلخ دامن‌گیر هستند، اما مگر می‌شود چنین قساوتی را دید و آرام گرفت؟ مگر می‌شود تصویر مادر و فرزند تیرخورده و غرق خون را تماشا کرد و به آشوب نیفتاد؟ اینان بی‌گناه‌ترین و مظلوم‌ترین انسان‌های این جامعه هستند که آمده بودند در حرم امن‌شان برای دقایقی زیارت و آرامش!
چه قساوتی است در اندیشه‌ای که روی نمازگزار و زائر اسلحه می‌کشد و چه توجیه‌ناپذیر است این شنیع‌ترین نوع عملیات تروریستی. امروز ما یک ملت عزادار هستیم، چرا که آن تیرها، روی گوشه گوشه تاریخ و اعتقادات ما نشسته و آن خون از جان همه ما بر کف حرم جاری شده!
خداوند این شهدای مظلوم رحتمشان کند و به خانواده‌هایشان صبر دهد. باشد که ریشه این خشونت‌ها و نزاع‌ها را برکنیم و اخباری از این جنس را هرگز منتشر نکنیم.
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰