همه می‌آییم!

هرچند در روزگاری این جمله‌ها را می‌نویسم که به قول حافظ «چو نیک بنگری همه تزویر می‌کنند» اما باور کنید واژه به واژه‌اش را از ته قلبم می‌گویم و نه از تزویر یا برای خوش‌آمد خلق خدا!

 شهر و دیارمان میزبان گل‌های پرپری است که بعد از سه دهه، به وطن بازگشته‌اند. غریبانه و گمنام در نقاط مختلف سرزمین ما دفن خواهند شد. گفتم غریبانه، زیرا مادرانشان سنگ قبری نام و نشان‌دار این فرزندان را ندارند تا از غریبی درشان بیاورند! و جایی که «مادر» نیست، آدم غریب است!

در روزگاری هستیم که بعضی از ما به خاطر رنج‌های زندگی، به خاطر بعضی تصمیم‌ها، به خاطر … گله‌مندیم، مطالبه و نقد داریم و خواهان چیزهایی هستیم. هرکدام از زاویه‌دید خودمان! ولی آنجا که بحث «تمامیت ارضی» به معنای «کشور و ملت ما» مطرح باشد، قضیه فرق دارد!

مسافرانی که به شهرستان‌های دیار ما می‌آیند، فارغ از دسته‌ها و گروه‌ها، فارغ از این مسئول و آن مقام، روزگاری جانشان را – این مهمترین سرمایه بشر – بر دست گرفتند و فدای چیزی شدند مهم‌تر از جان!

 از هر دینی، از هر قومیتی، از هر فکر سیاسی و طرفدار هر نوع دیدگاه فرهنگی، در میان این پیکرهای پاک هستند. حرف این است که ما نباید مسائل را در هم بیامیزیم! مطالبات و گله‌ها جای خود، اما مگر ما از این‌ها گله داریم؟ این‌ها که اگر در آن زمان، آن‌طور از جان دست نشسته بودند، مشخص نبود چه روزگاری زیر سایه قدرت بیگانه داشتیم!

آدمی از جان عزیزتر چیزی ندارد، استخوانی که بعد از سال‌ها بازگشته – آن هم گمنام – یادگار از جان گذشتن کسانی است که در ایران می‌زیسته‌اند! همه در این تشییع می‌آییم و مواظب باشیم قربانی سوگیری‌های شناختی از جمله «ساده‌سازی» نشویم! قضایا با هم فرق دارند! این‌ها عزیزان ما هستند و مثل ما معمولی زندگی کرده‌اند، دیدگاه‌های مختلف داشته‌اند از آوینی تا باکری و از چمران تا همت، هر کدام جنس افکار متفاوت داشتند، اما در یک هدف مهم مشترک بودند!

می‌آییم و یه یاد مفهوم عمیقی که تصمیم بزرگشان بر جا گذاشته، زیر سایه پیکر پرپرشان گام خواهیم برداشت.