وقتی سر خودت می‌آید!

همین هفتۀ گذشته بود که به دلیل حجم زیاد انتقادات و گزارش‌های عجیب و غریبی که در مورد اورژانس و فوریت‌پزشکی سبزوار رسیده بود، با توافق خبرنگاران و مسئولان یک نشست خبری برگزار شد. همان‌طور که همیشه گفته‌ایم و نوشته‌ایم، نفسِ پاسخگو بودنِ مدیران ارزشمند است و فرق هست بین مدیرِ مثلاً امور منابع آب و دامپزشکی که بیش از ۱۰ سال است با تمام انتقاداتی که از آن‌ها شده یک نشست خبری نداشته‌اند با جایی مثل فوریت پزشکی که به سرعت برای پاسخگویی به افکار عمومی، اقدام می‌کنند.

این اقدام و رفتارِ پرسنل این اداره بسیار قابل تقدیر بود. بعد از این نشست خبری خبرنگاران به بازدید رفتند و یکی از مراحلِ این بازدید، آمبولانسی بود که حتی به صورت نمادین داخل آن عکس هم گرفتند. گذشت و جمعه‌شب، در سالن ورزشی حادثه‌ای برایم رخ داد و با اورژانس تماس گرفتیم. طی مراحل حمل با آمبولانس و معاینه و معالجه در بیمارستان امدادی، چیزهایی را که مدت‌ها در مورد آن «شنیده بودم» به عینه «دیدم و احساس کردم». بعضی از این چیزها بسیار مثبت و قابل تقدیر بودند و بعضی موارد به شدت قابل نقد.

آنچه قابل تقدیر بود، رفتار حرفه‌ای، مهربان و دلسوزانۀ پرسنل فوریت و اورژانس بود از لحظۀ اول تا پایان این اتفاقات. دیگر مسئلۀ جالبِ توجه، بیمارستان امداد بود که تمام مراحل آن از پذیرش تا معاینه و معالجه و عکس‌برداری، در کمالِ نظم و مرتب انجام می‌شد. پرستاران، پزشکان و دیگر کارکنان این بیمارستان نیز در نهایت ادب و تسلط حرفه‌ای رفتاری تقریباً بی‌نقص داشتند. رعایت بهداشت و تمیزیِ اورژانسِ بیمارستان امداد، نسبت به تجربه‌های چند سال قبل‌تر، شگفت‌انگیز بود. رویه اداریِ پذیرش اورژانس و راحتیِ استقرار بیماران هم بسیار عالی و قابل تقدیر بود.

در این میان دو نکته اما جای انتقاد شدید داشت. یکی وضعیتِ اسفناکِ خودروی آمبولانس و دیگر مشکلات اپراتور در پاسخ‌گویی و آدرس‌دهی. دقیقاً دو موردی که گزارش‌های مردمی نیز در موردش داشتیم. اپراتور ۱۱۵ گاهی در دریافت آدرس از تماس‌گیرنده و ارائۀ آن به راننده دچار مشکل می‌شود که در این مورد هم شد. دیگری که البته از همه مهم‌تر است، خودروی بود که با آن به بیمارستان برده شدم. خودرویی آنچنان پرسر و صدا، ناامن و خراب که آدم سالم را هم مریض می‌کرد چه برسد به اینکه بتواند جای یک مریض را نجات دهد! آمبولانسی که در آن خبری از بسیاری از دستگاه‌های مورد نیاز نبود. گزارش‌های مردمی هم نشان می‌داد، دیگر شهروندان تجربۀ مشابهی از امکانات خودروی آمبولانس داشته‌اند.

یاد روزِ نشست خبری افتادم که ما خبرنگاران را بردند داخل یک آمبولانس وی.آی.پی ولی واقعیت این بود که سه روز بعد وقتی به عنوان شهروند سوار آمبولانس شدم، فهمیدم که کمبودِ امکانات چه رنجی برای یک بیمارِ جدی می‌تواند انجام دهد.

ضمن سپاس و قدردانی از آن هم نکتۀ مثبت، از مدیران محترم و البته پاسخگوی مجموعۀ فوریت و دانشگاه علوم پزشکی تقاضا می‌کنیم اقدام جدی در حل این مسئله نیز انجام دهند تا در آینده شاهد خدمات‌رسانیِ بهتری به شهروندان باشیم.