آخوند کارآفرین: زندگی و کار سیدصادق سبزواری، روحانیِ کارآفرین

سازندگی

کمتر خانه‌‌‌‌‌‌‌ ای است که یک بار صدای چرخ خیاطی را نشنیده باشد. چرخ‌‌‌‌‌‌‌های دستی و یا پدالی و انواع دیگر آن در خانه‌‌‌‌‌‌‌ها یا کمکی برای معاش و گذران زندگی‌اند یا دکوری برای زینت جهیزیه عروس‌ها.

جالب است بدانید که در ایران از چند دهه پیش تلاش برای تولید چرخ خیاطی ایرانی صورت گرفته که اکنون در بازار داخلی و خارجی رقیب سرسخت و جدی تولیدکنندگان آن ور آب‌هاست. محصولی که به همت حاج سیدصادق سبزواری کارآفرینی در کسوت روحانیت به خط تولید در ایران رسیده است. حاج سیدصادق سبزواری که به تازگی رخت از دنیا بر بسته، جهان‌‌‌‌‌‌‌بینی و جهان‌گردی‌‌‌‌‌‌‌اش را با هم پیوند داد و توانست بنگاهی اقتصادی بسازد که هم تولید را در خانه‌‌‌‌‌‌‌های ایرانی جان داده و هم به فرهنگ مصرف‌گرای امروزی پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌دهد. سیدصادق سبزواری هم روحانی بود و هم صنعت گر. او از این باب مثالی نقض برای دیدگاه‌‌‌‌‌‌‌هایی بود که صنعتگری و صنعت گر در ایران را با سکولاریسم مساوی می‌‌‌‌‌‌‌دانستند.

ساخت ایران
«این کالای ایرانی برای مردم اروپا سرشار از نوستالوژی است». این گفته مدیرعامل شرکت کارخانجات چرخ خیاطی ایران در گفت‌وگو با رسانه‌هاست. سید محمدمیرسجادی، ‌‌‌‌‌‌‌مدیرعامل کنونی شرکت کارخانجات چرخ خیاطی ایران است و البته نوه مرحوم سیدصادق سبزواری که با چند دهه تلاش کارخانه کاچیران را سرپا کرد.

میرسجادی از این می‌‌‌‌‌‌‌گوید که هزینه خیاطی در خارج از ایران بالاست و به همین دلیل بیشتر مردم دوخت ودوزهایشان را در خانه انجام می‌‌‌‌‌‌‌دهند. کاچیران محصولاتش را برای استفاده از این فرصت به آلمان صادر کرده و بازار خوبی در این کشور دارد. به گفته نوه سیدصادق سبزواری، در آلمان دست‌کم یک شبکه به طور شبانه‌روزی به مردم آموزش خیاطی می‌‌‌‌‌‌‌دهد تا با همین چرخ‌‌‌‌‌‌‌های خانگی نیاز مردم به البسه و تزئینات برطرف شود. حضور چرخ خیاطی ایرانی در بازار آلمان البته به سادگی ممکن نبوده است. میرسجادی در گفت‌وگو با اقتصاد آنلاین از این گفته که به دلیل مشکلات تحریم‌‌‌‌‌‌‌ها نفوذ در بازاری مثل آمریکا برای این شرکت سخت بوده و از سوی دیگر مردم اروپا هم ترجیح می‌‌‌‌‌‌‌دادند از نام‌‌‌‌‌‌‌های معتبر محصولاتشان را خریداری کنند. کاچیران به همین دلیل تلاش کرده محصولش را با استفاده از نام‌‌‌‌‌‌‌های معتبر اروپایی صادر کند هرچند روی آن جمله ساخت ایران را حک کرده است.

چه کسی کاچیران را ساخت؟
پایه‌گذار صنعت تولید چرخ خیاطی در ایران، فرزند واردکننده این محصول به کشور است. حاج سید صادق سبزواری در سال ۱۳۰۵ در اهواز به دنیا آمد در‌‌‌‌‌‌‌حالی‌‌‌‌‌‌‌که پدرش نمایندگی فروش چرخ‌‌‌‌‌‌‌های خیاطی هسکوارنا را در اختیار داشت. او از همان کودکی با کسب وکار پدر آشنا شد. در سال ۱۳۱۴ و همزمان با اجرای قانون کشف حجاب خانواده مذهبی سبزواری به عراق کوچ کردند. کوچی که رنگ زندگی دائمی در همسایه غربی را به خود نگرفت چرا که با روی کارآمدن حزب بعث در عراق شرایط برای زندگی ایرانیان در این کشور سخت شد و خانواده سبزواری را به مسیر بازگشت به وطن سوق داد.

سیدصادق جوان در سال‌‌‌‌‌‌‌های پس از بازگشت از عراق به ایران، مغازه چرخ خیاطی فروشی‌‌‌‌‌‌‌اش را راه اندازی کرد. او طی ده سال توانست میزان فروش چرخ‌‌‌‌‌‌‌های خیاطی را از ۲۴ دستگاه در سال به ۲۴ هزار دستگاه برساند. فروش اما روحیه مولد سیدصادق که درس مذهب را هم در حوزه‌‌‌‌‌‌‌های علمیه عراق آموخته بود راضی نمی‌‌‌‌‌‌‌کرد. سیدصادق سبزواری یکی از فروشندگان اصلی چرخ خیاطی در بازار ایران بود و نمایندگی برندهای معتبر اروپایی و ژاپنی را در اختیار داشت اما فکر تولید باعث شد او زمینه راه اندازی کارخانه بزرگ تولید چرخ خیاطی در ایران را فراهم کند. تلاش‌‌‌‌‌‌‌های او برای تولید کالایی که تکنولوژی خاصی هم نداشت از سال ۱۳۴۲ آغاز شد اما این تلاش‌‌‌‌‌‌‌ها در نهایت در سال ۱۳۷۴ به بار نشست و خطوط تولید چرخ خیاطی در ایران در همین سال تکمیل و به بهره‌برداری رسید.

اولین اقدامات موثر در زمینه راه اندازی کارخانه از سوی سید صادق سبزواری در سال ۱۳۵۹ آغاز شد. او و دیگر همراهانش در هیئت موسس کارخانه در اوایل دهه ۶۰ زمینی را درشهرک صنعتی البرز خریداری کردند. صادق سبزواری در ابتدا با کارخانه فاف آلمان قراردادی را برای مونتاژ و تولید چرخ خیاطی آماده کرد. هدف این بود که کارخانه کاچیران چرخ خیاطی و گلدوزی برقی قابل استفاده در خانه بسازد و به دیگر کشورها صادر کند. ماشین آلات و تجهیزات پس از بستن قرارداد با فاف آلمان به ایران منتقل شد اما در عمل بیش از یک دهه طول کشید تا کارخانه کاچیران راه‌اندازی شود. غیر از صادق سبزواری، نام افرادی چون سیدمحمد هاشمی، احمد ورشوچی، علی اکبر، عباس و جعفر منزوی، حسین میرپنهان، بهمن قائد امینی و محمد محسنی هم در دایره هیئت موسس کاچیران وجود دارد.

سرمایه اولیه کاچیران پانصد میلیون ریال بود و در آغاز ۴۰ نفر مهندس، کارگر و کارمند استخدام کرده بود. اکنون اما این کارخانه ۵۰۰ کارگر دارد و از محل فعالیت آن دست کم ۱۰ هزار نفر مشغول کارند. میرسجادی نوه سیدصادق سبزواری می‌‌‌‌‌‌‌گوید: «برای تولید چرخ خیاطی به قطعات زیادی نیاز داریم و طیف وسیعی از قطعه‌‌‌‌‌‌‌سازان ما را در این راه همراهی می‌‌‌‌‌‌‌کنند تا بتوانیم محصول مورد نظر را به تولید رسانده و روانه بازار کنیم. ما معتقدیم محصولی که به تولید می‌‌‌‌‌‌‌رسانیم جزو با کیفیت‌‌‌‌‌‌‌ترین محصولاتی است که در دنیا به تولید می‌‌‌‌‌‌‌رسد. همین که محصول ایرانی امروز در آلمان و اسپانیا و هلند عرضه می‌‌‌‌‌‌‌شود و مورد استفاده قرار می‌‌‌‌‌‌‌گیرد جای خوشحالی دارد. در آسیا دو برند ژاپنی هستند که جزو رقیبان محصول می‌‌‌‌‌‌‌شوند اما این دو در ژاپن تولید نمی‌‌‌‌‌‌‌شوند بلکه خطوط تولید خود را به تایلند و ویتنام انتقال داده‌‌‌‌‌‌‌اند».

چرخ خیاطی دیر به خانه‌‌‌‌‌‌‌های مردم رسید؟
هرچند سیدصادق سبزواری از اواخر دهه ۵۰ شروع به فعالیت برای تولید و مونتاژ چرخ خیاطی کرده بود اما کارخانه از اوایل دهه هفتاد آغاز به کار کرد. دلیل تاخیر در آغاز فعالیت کاچیران چیست؟ بعضی تحلیل گران از دلائلی مثل بروز جنگ تحمیلی در ایران و مشکلات اقتصادی ناشی از آن می‌‌‌‌‌‌‌گویند. کارآفرینانی نیز بودند که به همین دلیل دایره فعالیت هایشان را محدود کردند اما مسئله در مورد کاچیران صرفا فشار اقتصادی جنگ نبود. کاچیران لوازم خانگی تولید می‌‌‌‌‌‌‌کرد و متاع این کارخانه می‌‌‌‌‌‌‌توانست هم‌تراز با کالاهای کارخانه‌‌‌‌‌‌‌هایی مثل ارج و آزمایش به جایگاه ویژه‌‌‌‌‌‌‌ای در خانواده ایرانی برسد اما چرخ خیاطی کاچیران دیرتر به خانه ایرانیان رسید. دلیل چه بود؟

سبزواری اشتباه حدس نزده بود. چرخ خیاطی در آن زمان بازار خوبی در ایران داشت اما دیرتر به خانه ایرانیان راه یافت چراکه در ابتدا در جامعه‌شناسی مصرف یک وسیله خانگی برای پس انداز زمان زنان نبود. چرخ خیاطی در ادامه که توانست مصرف‌‌‌‌‌‌‌های فرهنگی بیشتری پیدا کند تبدیل به کالای منحصربه‌‌‌‌‌‌‌فردی شد اما در مقایسه با کالاهایی مثل لباسشویی، آرامپز و پلوپز و زودپز با تاخیر به خانه‌‌‌‌‌‌‌های مردم رسید. علی اصغر سعیدی، جامعه شناس اقتصادی در این باره به سازندگی می‌‌‌‌‌‌‌گوید: «چرخ خیاطی برای جامعه‌‌‌‌‌‌‌ای با فرهنگ مصرف گذشته‌‌‌‌‌‌‌ای را تداعی می‌‌‌‌‌‌‌کند که یک کالای تولیدی بود اما در چنین جامعه‌ای خانه محل تولید نیست بلکه محل مصرف است. چرخ خیاطی که با آن تولید و به سود می‌‌‌‌‌‌‌رسیم در جامعه مصرف مورد استقبال قرار نمی‌‌‌‌‌‌‌گیرد به همین دلیل زنان از این کالا دیرتر استقبال کردند چراکه در دوره‌‌‌‌‌‌‌ای که این محصول در ایران روی خط تولید افتاد، خانه تبدیل به محل مصرف شده بود نه تولید».

در بیشتر کشورهای مصرفی چرخ خیاطی زمانی وارد خانه شد که زنان متقاعد شدند این وسیله‌‌‌‌‌‌‌ای برای تغییر در سبک زندگی است و لزوما نه برای تولید بلکه برای هنرآفرینی به کار می‌‌‌‌‌‌‌رود. در تهران مردم بیشتر در جنوب پایتخت که هنوز خانه نقش تولیدی‌‌‌‌‌‌‌اش را حفظ کرده بود از این محصول استقبال کردند اما متاع کاچیران دیرتر در بین ملزومات زندگی طبقه متوسط جای گرفت. در یک طبقه مشخص حتی مدرک خیاطی زنان نشان می‌‌‌‌‌‌‌داد که آنها توانایی تولید را دارند. بنا برهمین دلایل بود که با وجود واردات چرخ خیاطی تولید آن در ایران دیرتر سر گرفت و با در نظر گرفتن ویژگی‌‌‌‌‌‌‌هایی برای جلب نظر جامعه مصرف بازار خودش را پیدا کرد.

تولید یا سرهم کردن؟
مشکل دیگری که به تاخیر در راه‌اندازی خط تولید چرخ خیاطی در ایران منجر شد، رویکرد مسئولان وقت وزارت صنایع سنگین با کار سبزواری بود. مسئولان صنایع سنگین در برابر دلیل مخالفت تاریخی با مونتاژ با تولید چرخ خیاطی سبزواری در ایران موافق نبودند. تفکر آنها این بود که کار سبزواری مونتاژ است اما در نهایت در دوره وزارت نژاد حسینیان راه سبزواری باز شد. مخالفت‌‌‌‌‌‌‌ها با تولید چرخ خیاطی در ایران در حالی انجام می‌‌‌‌‌‌‌شد که این محصول قرار نبود به شکل سی کی دی در ایران ساخته شود. سی کی دی به معنای واردات کامل قطعات از خارج و سرهم کردن آن در ایران است درحالی‌که فرآیند ساخت و ریخته گری بسیاری از قطعات تولید چرخ خیاطی کاچیران در ایران انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود. کارخانه کاچیران واحد تحقیق و توسعه فعالی دارد که بر تولیدات داخلی مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌کنند.

در تولید چرخ خیاطی بیش از ۱۵۰ قطعه مختلف استفاده می‌‌‌‌‌‌‌شود. بسیاری حتی مسئولان صنعتی کشور با این دید که محصولی مثل چرخ خیاطی در ایران سرهم می‌‌‌‌‌‌‌شود از آن یاد می‌‌‌‌‌‌‌کردند. این در حالی است که بسیاری از قطعات این محصول در ایران تولید می‌‌‌‌‌‌‌شود و شاید ۱۰ تا ۲۰ درصد از آن وارد شود. علی‌اصغر سعیدی، جامعه‌شناس اقتصادی در این باره به سازندگی می‌‌‌‌‌‌‌گوید: مدیران کاچیران خاطره‌‌‌‌‌‌‌ای از یکی از مسئولان صنعتی دارند که به کارخانه‌شان آمده بود و گفته بود اینها هم دارند سرهم می‌‌‌‌‌‌‌کنند. این همان دیدگاهی است که جلال آل احمد هم در کتابش آن را مطرح می‌‌‌‌‌‌‌کند و صنایع ایران را و صنعت گران و مهندسان آن را در این سطح می‌‌‌‌‌‌‌بیند که صرفا عرضه سرهم کردن دارند. این در حالی است که بیشتر قطعات چرخ خیاطی در ایران تولید می‌‌‌‌‌‌‌شود. تولید یک شبه انجام نمی‌‌‌‌‌‌‌شود. متاسفانه روشنفکران چپ‌گرا از گذشته همه صنعت را با نگاه مونتاژ ارزیابی می‌‌‌‌‌‌‌کردند در‌‌‌‌‌‌‌حالی‌‌‌‌‌‌‌که صنایع در کره جنوبی با همین مقدمه شکل گرفته و به تدریج رشد کرده است».

علی اصغر سعیدی در سال ۹۶ از کارخانه کاچیران بازدید کرده است. او کارخانه کاچیران را واحدی منظم و مبتکر و خوش فکر توصیف می‌‌‌‌‌‌‌کند که بر مسائل محیط زیستی نیز اهمیت می‌‌‌‌‌‌‌دهد. این جامعه شناس اقتصادی می‌‌‌‌‌‌‌گوید:«گروهی که پس از شهادت برهان سبزواری فرزند صادق سبزواری مدیریت کاچیران را بر عهده گرفته مبتکر است و به مسائل محیط‌زیستی نیز اهمیت می‌‌‌‌‌‌‌دهد. کاچیران تلاش کرده خلاقیت زیادی در عرصه تولید چرخ خیاطی به خرج دهد.

این کارخانه محصولات مختلفی را برای جلب نظر سلایق گوناگون تهیه کرده است. مدل‌‌‌‌‌‌‌هایی از چرخ خیاطی کاچیران وجود دارد که صرفا برای استفاده در جهیزیه دختران استفاده می‌‌‌‌‌‌‌شود. این مدل با قیمت مناسب عرضه شده و با شرایط خانواده متوسط همخوانی دارد. شاید بعضی از خوانندگان قدرت چرخ‌‌‌‌‌‌‌های خیاطی ایرانی را زیر سوال ببرند اما نکته در تنوع مدل است. مدل‌‌‌‌‌‌‌های پیشرفته تری هم در کارخانه کاچیران ایجاد شده و نکاتی مثل بودجه و سبک زندگی خانوار در مدل‌‌‌‌‌‌‌ها دیده شده است. به نظر من محصولات این کارخانه توانسته تغییراتی را در سبک زندگی و گذران وقت زنان در جامعه ایرانی ایجاد کند و وارد خانه‌‌‌‌‌‌‌ها شود. البته نکته مهمتر این است که این ورود لزوما نه به علت تولید و سودآوری بلکه در قالب مصرف فرهنگی معنا پیدا کرده است.

صنعتگری که ذهنیت‌‌‌‌‌‌‌ها را تغییر داد
شرایط اقتصاد کنونی درهای زیادی را روی صنعتگران و صادرکنندگان ایرانی بسته است اما کارخانه کاچیران توانست در مدت زمان چند دهه‌‌‌‌‌‌‌ای فعالیتش بازارهای مناسبی را در جهان پیدا کند. یک دلیل عمده حضور محصولات این کارخانه در بازارهای خارجی ارتباطات مناسب خانواده سبزواری با کشورهای مختلف است. آشنایی خانواده سبزوراری پس از تولید چرخ خیاطی ایران توانست آن را به کشورهای اروپایی از جمله آلمان و انگلستان صادر کند. ارتباطات این خانواده با کشورهای حاشیه خلیج فارس به کمک آمد و حتی محصول کارخانه کاچیران به کشوری مثل عربستان هم صادر شده است. دکتر سعیدی به نقل از برهان سبزواری می‌‌‌‌‌‌‌گوید این کارخانه برای کاهش هزینه تولید مونتاژ بعضی قطعات را در آلمان انجام داده است. ابتکاراتی از این دست باعث شد چرخ خیاطی ایران به جایگاه خوبی در بازار کشوری مثل آلمان برسد تا جایی‌که نوه سیدصادق می‌‌‌‌‌‌‌گوید این محصول در اروپا یک کالای نوستالوژیک است.

نکته جالب دیگر در مورد کاچیران و موسس آن تغییر ذهنیت‌‌‌‌‌‌‌ها در مورد کارآفرینان و صنعت‌‌گران است. سعیدی در این باره از نگاه عمومی روشنفکران و تفکیک‌‌‌‌‌‌‌های ذهنی آنان می‌‌‌‌‌‌‌گوید و اینکه سیدصادق سبزواری به دلیل کارآفرینی با وجود حضور در کسوت روحانیت، چگونه کلیشه‌‌‌‌‌‌‌ها را برهم زده است. سعیدی می‌‌‌‌‌‌‌گوید: «در مباحث روشنفکری به طور معمول تاجر در ایران سنتی و مذهبی است و صنعت‌گر سکولار و مدرن. نمونه آقای سبزواری اما متفاوت است. یک فرد مذهبی آن هم روحانی وارد صنعت شده، صنعتی که که تفاوت ماهوی با تجارت دارد. او کالایی را خلق کرده و صادر می‌کند. جهان‌‌‌‌‌‌‌بینی‌اش با جهان دیدگی‌‌‌‌‌‌‌اش ترکیب شده و بر کسب وکار اثر گذاشته است.

سیدصادق سبزواری در ایران و عراق با لباس روحانیون حضور می‌‌‌‌‌‌‌یافت اما در ملاقات‌‌‌‌‌‌‌های خارجی کت و شلوار و کراوات می‌‌‌‌‌‌‌پوشید. این نشان می‌‌‌‌‌‌‌دهد که ورود او به حوزه صنعت سکولار شدن یا دوری او از آداب و شرعیات را به همراه نداشت. سیدصادق سبزواری به خوبی و به بهترین شکل ممکن آداب شرعی‌‌‌‌‌‌‌اش را انجام می‌‌‌‌‌‌‌داد و در پی مناسک بود. او هر سال سفر حج می‌‌‌‌‌‌‌رفت و وصیت کرد که او را در کربلا دفن کنند. این نشان می‌‌‌‌‌‌‌دهد که او برخلاف نظریه‌‌‌‌‌‌‌های روشنفکری یک کارآفرین روحانی بود و لزوما صنعتگری با فاصله گرفتن از آداب و شرعیات همراه نیست».

کاچیران اکنون چه می‌‌‌‌‌‌‌کند؟
توسعه کاچیران از زمان مدیرعاملی سیدمحمدهاشمی سرعت گرفت. با تلاش او که تا سال ۱۳۸۲ مدیرعامل ‌‌‌‌‌‌‌کاچیران بود، برای اولین بار چرخ خیاطی ملی با نام نیولایف ۵۰۰۰‌‌‌‌‌‌‌‎ D‌‌‌‌‌‌‌ تولید شد. ‌‌‌‌‌‌‌در دهه ۷۰ کارخانه کاچیران بیشتر اقدام به مونتاژ می‌‌‌‌‌‌‌کرد ولی سید صادق سبزواری به دنبال تولید و خودکفایی بود؛ اتفاقی که طی یک برنامه فشرده در این کارخانه رقم خورد تا جایی که درحال‌‌‌‌‌‌‌حاضر ۸۵ درصد تجهیزات مورد استفاده در چرخ خیاطی‌‌‌‌‌‌‌های کاچیران از سوی صنعتگران ایرانی تولید می‌‌‌‌‌‌‌شود. گذشته از این حاج سیدصادق سبزواری به کمک محمد هاشمی به دنبال تنوع تولید در این کارخانه بودند و همین شد که با شرکت ژانومه ژاپن هم در سال ۱۳۷۷ قرار داد، دریافت تکنولوژی امضا کردند و توانستند در این مجموعه محصولات جدیدی هم تولید کنند که نخستین آن را «یاسمین» نام گذاری کردند.

اکنون ۲۱ مدل چرخ خیاطی نیو لایف، یاسمین و… با کیفیت بالا و کارآیی بسیار متنوع و در رقابت با برندهای خارجی و البته قیمت پایین تر از آنها در کارخانه کاچیران تولید می‌‌‌‌‌‌‌شود. با برنامه‌ریزی‌‌‌‌‌‌‌هایی که انجام شده تا چند سال آینده تعداد مدل‌‌‌‌‌‌‌های چرخ‌‌‌‌‌‌‌های تولیدی این کارخانه به ۲۵ مدل خواهد رسید. استقبال مصرف کنندگان طی سال‌‌‌‌‌‌‌های اخیر موجب شده تا محصولات این شرکت بیش از۹۰ درصد بازار مصرف داخلی را به خود اختصاص دهد. با توجه به خدمات پس از فروش گسترده، ضمانت نامه‌‌‌‌‌‌‌های دوساله و آموزش رایگان همچنین تامین قطعات یدکی فراوان محصولات این شرکت موردتوجه خریداران قرارگرفته است.

ظرفیت تولید این کارخانه که تنها کارخانه تولید چرخ خیاطی در خاورمیانه و مجهز به مدرن ترین ماشین آلات و آخرین تکنولوژی است سالانه یکصد هزار دستگاه چرخ خیاطی در یک نوبت است و این ظرفیت تا سیصد هزار دستگاه در سال قابل افزایش است. هم اکنون محصولات کاچیران به بیش از ۳۵ کشور جهان در تمامی قاره‌‌‌‌‌‌‌ها صادر می‌‌‌‌‌‌‌شود. راه اندازی خط مونتاژ محصولات کاچیران در آلمان و با مشارکت یک شرکت آلمانی، با نام تجاری گریتزنر ( GRITZNER) زمینه مساعدی را برای صادرات محصولات این مجموعه به بسیاری از کشورها فراهم کرده است. مهمترین کشورها و بازارهایی که محصولات کاچیران به آنها صادر می‌‌‌‌‌‌‌شود، شامل انگلستان، ایتالیا، فنلاند، کویت، امارات متحده، کشورهای آسیای میانه و… است.

سیدصادق سبزواری موسس کاچیران اکنون در گذشته است. او فرزندش برهان سبزواری را هم از دست داد و اکنون نوه سیدصادق کاچیران را اداره می‌‌‌‌‌‌‌کند. کاچیرانی که مثل تمام بنگاه‌‌‌‌‌‌‌های اقتصادی ایران با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم می‌‌‌‌‌‌‌کند. مدیرعامل کنونی کاچیران درباره رکود اقتصاد ایران می‌‌‌‌‌‌‌گوید: «ممکن است این پرسش به وجود آید که در رکود کنونی صنعت چرخ خیاطی ایران چگونه به فعالیت خود ادامه می‌‌‌‌‌‌‌دهد. از نظر من رکود موجود فقط در صنعت چرخ خیاطی اثر نگذاشته و سایه آن بر سر تمامی بازارهای کشور قرار دارد. این رکود البته تا اندازه‌‌‌‌‌‌‌‌ای به کم‌‌‌‌‌‌‌شدن قدرت خرید مردم و پایین آمدن تقاضا ربط دارد اما خیلی بیشتر اعمال برخی سیاست‌‌‌‌‌‌‌ها از سوی دولت است که تولید را زمین‌‌‌‌‌‌‌گیر کرده است.

منظور از دولت ساختار و نوع تفکر دولتی است که در بدنه عریض و طویل آن قرار دارد اما خوشبختانه دولت یازدهم نیز تلاش کرده تفکر جدیدی را به بدنه خود تزریق کند و مدیران خود را متوجه اهمیت تولید کند. اما متاسفانه این طرز تفکر هنوز وجود دارد و تولید را مورد آزار قرار داده و باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود تا تولیدکنندگان با توجه به اینکه دغدغه‌‌‌‌‌‌‌های گوناگونی دارند، بخشی از وقت خود را برای اصلاح چنین طرز تفکری اختصاص دهند». به گفته میرسجادی اصلاح تفکری که تولید را آزار می‌‌‌‌‌‌‌دهد به زمان نیاز دارد. به گفته نوه سیدصادق سبزواری، واقعیت این است که با وجود تمامی شعارهایی که علیه مبارزه با فساد، قاچاق، حمایت از تولید داخل، صادرات و… داده می‌‌‌‌‌‌‌شود، در عمل تغییرات عمده‌‌‌‌‌‌‌یی در سیاست‌‌‌‌‌‌‌گذاری‌‌‌‌‌‌‌ها دیده نمی‌‌‌‌‌‌‌شود. شاکله دولت عمدتا ضد تولید طراحی شده و تفکر مدیران دولتی نسبت به حمایت از تولید بسیار متفاوت‌‌‌‌‌‌‌تر از آن چیزی است که تولیدکنندگان دنبال آن هستند.

میرسجادی می‌‌‌‌‌‌‌گوید: «این موضوع هیچ ربطی به دولت یازدهم ندارد و به خاطر اقتصاد متکی به نفت و غفلت از تولید به وجود آمده است. ما تولیدکنندگان امروز به جایی رسیده‌‌‌‌‌‌‌ایم که از دولت می‌‌‌‌‌‌‌خواهیم کاری به کارمان نداشته باشد و اجازه دهد تا برای تولید، عرضه و صادرات محصولاتمان برنامه‌ای داشته باشیم اما متاسفانه رفتارهایی دیده می‌‌‌‌‌‌‌شود که جز دلسردی برای تولیدکننده چیز دیگری باقی نمی‌‌‌‌‌‌‌گذارد. به عنوان مثال بازار داخلی امروز سرشار از کالاهایی شده که به صورت قاچاق سازمان یافته وارد کشور شده‌‌‌‌‌‌‌اند. گمان نکنید این کالاها را چند کول‌‌‌‌‌‌‌بر شبانه و با اسلحه وارد کشور کرده‌‌‌‌‌‌‌اند. این کالاها در روز روشن از مبادی رسمی وارد شده و متاسفانه مسئولان یا توان مقابله با آن را ندارند یا اینکه خدایی نکرده خود در سود حاصل از این تجارت شریک هستند. وگرنه دلیلی ندارد که این همه کالای قاچاق در انواع بازارهای کشور وجود داشته باشد و هیچ‌کدام از دستگاه‌‌‌‌‌‌‌های نظارتی هم اقدام کوبنده‌‌‌‌‌‌‌ای برای پایان دادن به این نوع تجارت که ضربات جبران‌‌‌‌‌‌‌ناپذیری به تولید داخلی زده، انجام ندهند.»