تذکره ی بی جنبه ها: پدر سوخته به من می خندی؟!!!

تذکره نویسی طنز به شیوه ی عطار نیشابوری در تذکره الاولیا، شیوه ی معمول و رایجی است که طنازان عرصه ی نظم و نثر از ابوالفضل زرویی نصرآباد گرفته تا ابراهیم نبوی در آن طبع آزمایی کرده و در مورد شخصیت های سیاسی و اجتماعی و هنری با گرایش های سیاسی متفاوت، نوشته های ماندگاری را خلق کرده اند.
از سیدمحمد خاتمی و میرسلیم و مهاجرانی گرفته تا ولایتی و مسعود کیمیایی و …

سایت “عصر سبزوار” هم در مورد چند تن از مسئولان شهرمان به همین شیوه ی طنازانه و لطیف شروع به تذکره نویسی کرد که متاسفانه چون همیشه، گویا خادمان مردم، تاب شوخی با خود را نیاوردند و با فشارهای پیدا و پنهان باعث شدند که در یک مورد، مطلب بعد از چند روز از سایت برداشته شود و در مورد مطلب دوم، سایت مجبور به عذرخواهی و صدور بیانیه شود.

نور به قبر “حسن حبیبی” ببارد که کسوت معاون اولی رئیس جمهور را یدک می کشید و از نویسندگان قانون اساسی کشور بود؛ اما روزی نبود که مجله ی گل آقا کاریکاتوری از او در شکل و شمایل های متفاوت نکشد و با لبخند آن مرد بزرگ مواجه نشود.

خدا رحم کند!
اگر بعضی از این دوستان پست هایی چون زنده یاد حبیبی داشتند، با کوچکترین شوخی عوامل خیانتکار را در ملأ عام شلاق ندامت می زدند تا دیگر کسی جرأت نکند به ساحت قدسی ایشان تعرض کند.

اما این بزرگواران یک چیز را لطفا با خودشان روزی ده مرتبه با صدای بلند تکرار کنند: که من خادم ملتم… من خادم ملتم!!
و پرواضح است که مخدوم حق دارد با خادم خویش شوخی کند!
مگر جایی که قانون منع کرده باشد، برای مثال در مورد منع کشیدن کاریکاتور روحانیت ما صراحت قانونی داریم.

مسئول عزیز!
اگر دوست نداری، می توانی از فردا خادم نباشی!
کسی هم به شخصیت حقیقی تو قطعا کاری نخواهد داشت!
خودت می دانی که هر چه در این ملک کم داشته باشیم، مسئول و خادم ملت زیاد داریم!

برای مثال اگر یکی یا چند تا از اعضای محترم شورای شهر هم ناراحت هستند که این خادم ملت بودن باری است روی دوششان و گاهی با آنها شوخی های بد می شود و مردم به آنها تیکه می اندازند؛ می توانند راحت استعفا دهند و دوستان علی البدل وارد گود شوند، قطعا دوستان علی البدل چون درد فراق خادمی را چشیده اند و پشت دیوار خدمت، انتظارها کشیده اند، بهتر می توانند شوخی های مخدومان همیشه در صحنه را (حداقل در چند ماه اول) تحمل کنند!

پس لطف کنید از پشت عینک و با نگاه عاقل اندر سفیه به بچه های رسانه نگاه نکنید!

و همیشه به خاطر داشته باشید آدم هایی که خوب می توانند بخندند از دیگران هم سالم تر هستند و هم باهوش تر!
حتماً دیده اید آدم هایی را که در پایان یک لطیفه، به جای اینکه از خنده منفجر شوند، هاج و واج به چشمان شما زل می زنند و منتظر بقیه ی داستان هستند!
این دوستان گناهی ندارند مطلب را نگرفته اند!
شاید چند روز دیگر ناگهان متوجه شوند و یهو بزنند زیرخنده!

هر طور شما در مورد آن دوست منتظرتان فکر می کنید، رسانه ها هم در مورد شما فکر می کنند!
پس تا چند روز بعد از دیدن یک شوخی دست به اقدامی نزنید و آرام باشید!

البته ما لطیفه نیوشان حرفه ای هم داریم که شما اگر یک جوک تکراری و نخ نما را هم برایشان تعریف کنید با آن که صد بار شنیده اند باز هم می خندند!
اینها آدم هایی هستند که قواعد بازی را می دانند!

به این دوستان توصیه می کنیم در فواصل بین خدمت به خلق، سری هم به سینما و تئاتر بزنند و گاهی اشعار طنز شعرا از عبیدزاکانی تا عمران صلاحی را بخوانند!
یا سفارش بدهند چند جلد از هفته نامه ی گل آقا را برایشان تهیه کنند و دوستان به قصد بالا بردن ظرفیت خود، به تصاویر وزرا خوب بنگرند و با خود زمزمه کنند:
عجب! برای ولایتی هم کاریکاتور می کشیدند و جوک می نوشتند!
عجب! واسه وزیر کشور هم که بابا… ای ول… پس من این وسط… عجب بابا…

بعضی وقت ها ما چون احساس می کنیم اولین نفری هستیم که در یک رسانه با ما شوخی شده، مور مورمان می شود، بی خبر از اینکه با آدم هایی که ما در سیاست و کیاست به گردشان هم نمی رسیم، شوخی های تندتری شده و آنها به جای اخم و قهر و اکراه زنگ زده اند و از خالق شوخی تشکر کرده اند!

حرف آخر اینکه، چهره ی عبوس و خالی از لبخند نه نشان باسوادی است و نه کاربلدی!

اتفاقاً آدم هایی که چیزی در چنته ندارند، نداشتن هایشان را در پشت نقابی از سکوت و اخم و نخندیدن پنهان می کنند، چرا که:
«پسته ی بی مغز چون لب واکند رسوا شود.»

پس لطف کنید از خندیدن مخدومان خود نهراسید…

“جارچی”