تندیس یا ستون ریسه ها؟

جواد نوری : وقتی خودمان المان هایمان را اینگونه تحویل می گیریم از دیگران چه توقعی داریم؟

به هر شهری که وارد می شویم تندیس، مجسمه یا المانی خودنمایی می کند که نشان خاصی از آن شهر را به ذهن می آورد.
برخی شهرها از محصولات ویژه ی کشاورزی خود برای این کار استفاده می کنند و برخی از شخصیت های بزرگی که آن شهر موطنشان بوده است. این المان ها و مجسمه ها تاریخ و یا هویت تاریخی، اجتماعی و جفرافیایی شهر را با خود به همراه دارد.

شهر زیبای ششتمد نیز از این قاعده مستثنی نیست. ورودی شهر با مجسمه ی سهراب که نشانی است از رزمگاه او در چند کیلومتری ششتمد و دیگر المان هایی چون سردیس علوی مقدم و … که هر کدام نشانی با خود دارند از اصالت و هویت دیار بیهقی.

اما مرکز شهر مهمترین مجسمه را در خود جای داده است.
تندیس ابولحسن علی ابن زید بیهقی که نام آورترین شخصیتی است که در ششتمد چشم به جهان گشوده است و بسیار به جاست که تندیس چنین شخصیتی در مرکز شهر خودنمایی کند.

اما مشکل از جایی شروع می شود که شهرداری به این تندیس به چشم یک ستون نگاه می کند و هر گاه می خواهد چه برای جشن و چه برای عزا فضای شهر را آذین کند از گردن این مجسمه برای بستن نخ ها و ریسه ها استفاده می کند.

در نگاه اول شاید خیلی ها بگویند مگر قرار است چه اتفاقی برای آن بیفتد؟

اما کمی که عمیق تر نگاه کنیم می فهیم که اینگونه برخورد با مهمترین نمادی که در سطح شهر شاهد آن هستیم چه تاثیر منفی روی گردشگری که ششتمد را برای گذراندن یک روز انتخاب می کند خواهد گذاشت .

چه بسیار کسانی که تنها دلیلی که به شهرمان می آیند حضور بزرگی است چون بیهقی در اینجا و وقتی که اینگونه برخورد را با تندیس ایشان می بینند …

امیداورم شهرداری ششتمد کمی بیشتر به تندیس ها و سردیس ها بها داده و از کنار این اتفاقات که قبلا هم شاهد بودیم به سادگی عبور نکند.