درباره آنان که مقابل سفارت فرانسه شمع افروختند و آنان که انتقاد کردند

عصر ایران – جعفر محمدی: این روزها، رسانه ها و فضای مجازی پر شده است از انتقاد از کسانی که بعد از حملات تروریستی پاریس، به مقابل سفارت فرانسه در تهران رفته و با اهدای گل و روشن کردن شمع، با بازماندگان فاجعه تروریستی اخیر ابراز همدردی کرده اند.

خلاصه حرف منتقدان این است: چرا وقتی مردم سوریه ، عراق و لبنان بر اثر حملات تروریستی کشته می شوند، به مقابل سفارتخانه های این کشورها نمی روید و شمع و گل نمی برید ولی با کشته شدن فرانسوی ها، فوراً راهی سفارت این کشور می شوید و احساسات انسانی تان گل می کند؟!

در این باره یک نکته اساسی و بنیادین وجود دارد که هیچ انسانی نمی تواند آن را نادیده بگیرد مگر این که بدواً انسانیت خود را زیر پا بگذارد و آن، “تساوی حق همه انسان ها در اصل حیات” است. بنابراین ، یک لبنانی یا یک سوری همان قدر حق حیات دارد که یک فرانسوی یا یک آمریکایی؛ خون کسی هم رنگین تر از دیگری نیست.
از این رو، کشته شدن انسان ها در هر جای دنیا، به یک اندازه غم انگیز و محکوم است. بنابراین، یک انسان متعارف، می داند که فرد کشته شده در انفجار اخیر لبنان، به اندازه فردی که در پاریس کشته شد، اصل زندگی را دوست می داشته و هر دو ، مظلومانه از ادامه زندگی بازمانده اند.
این را ایرانی ها قاعدتاً باید بهتر از دیگران بدانند چرا که خود قربانی و رنج کشیده تروریسم هستند.

اما گذشته از این نگرش مبنایی به موضوع، نکاتی چند درباره موضوع صدر مطلب قابل تأمل است:

۱ – این که چرا وقایع پاریس بیش از فجایع سوریه و لبنان و عراق مورد توجه رسانه ها قرار گرفته است، چند علت دارد:

الف) بخش اعظم نظام رسانه ای جهان در اختیار غربی هاست. در آموزه های روزنامه نگاری گفته می شود که هر چه یک رویداد، در فاصله جغرافیایی نزدیک تری رخ بدهد، اهمیت بیشتری دارد. از این رو، برای رسانه های غربی، از حیث “مجاورت”، انفجارهای پاریس، مهم تر از حوادث مشابه در نقاط دورتر دنیاست.
ضمن این که متأسفانه در بخش عمده ای از نظام اطلاع رسانی غرب، این دیدگاه نژاد پرستانه عملاً حاکم است که جان غربی ها، بسیار مهم تر از جان آسیایی ها و آفریقایی ها و سایرین است. همچنین نقش غیرقابل انکار جریان های قدرتمند صهیونیستی در رسانه های غربی را نیز نباید از یاد برد.

ب) برای رسانه های غیر غربی نیز که در جغرافیایی دور از فرانسه فعال هستند، حادثه پاریس از آن منظر اهمیت خبری داشت که نسبت به حوادث مشابه در عراق و لبنان و سوریه و افغانستان، “نادرتر” بود. اگر زمانی، پاریس نیز به حال و روز سوریه درآید و هر روز شاهد انفجار بمب و کشت و کشتار شود، قطعاً هر روز اخبار آن در صدر رسانه ها قرار نمی گیرد.
ضمن این که حوادث اخیر پاریس، فراتر از یک حادثه تفسیر می شود و می تواند پیامدهای وسیعی داشته باشد و آثار آن، خاورمیانه را نیز دربر بگیرد.

۲ – کسانی که از بر افروزندگان شمع در برابر سفارت فرانسه انتقاد می کنند و به آنها می گویند چرا چند روز قبل که در بیروت انفجار تروریستی رخ داد، چرا به سفارت لبنان گل و شمع نبردید؟ به این سؤال پاسخ دهند که چرا خودشان این کار را نکردند؟ اگر واقعاً برای تان مهم بود، خودتان باید برای ابراز همدردی، به سفارت لبنان می رفتید نه این که خودتان نروید و بعد بر دیگران خرده بگیرید که چرا نرفتید؟!
وانگهی اگر قرار باشد که برای حوادث مشابه منطقه، شمع و گل جلوی سفارتخانه های عراق و سوریه و لبنان ببرند که باید مدام در برابر این سفارتخانه ها باشند!

۳ – انفجار بیروت را چه کسانی انجام دادند؟ کشتارهای عراق و فجایع سوریه را چه افراد رقم می زنند؟ مگر جز این است که یک عده مسلمان که قرائتی افراطی و غلط از دین دارند این جنایات را مرتکب می شوند؟ به هزار تأسف باید گفت که مسلمانان درگیر یک جنگ داخلی شده اند.
حال وقتی همان بخش افراط گرا و جنایتکار از مدعیان مسلمانی، دست به کشتار غیرمسلمانان در پاریس یا هر نقطه دیگر جهان می زند، اتفاقی که در جهان رخ می دهد این است که افکار عمومی، این جنایت ها را صرفاً متوجه یک گروه تروریستی تندرو -که در بین اکثر مسلمانان هم جایگاهی ندارد- نمی داند بلکه آن را به پای همه مسلمانان می نویسد.

اینجاست که کارهایی مانند محکوم کردن داعش و بردن و گل و شمع به مقابل سفارت فرانسه و ابراز همدردی و حتی اشک ریختن برای قربانیان، گذشته از مسائل انسانی، این پیام را به دنیا می دهد که بین ما و داعش، فاصله هست. آنها از اسلام دیگری دم می زنند که ما قبولش نداریم. اسلام ما، اسلام رحمانی است که در آن، آزار رساندن به یک مورچه هم ممنوع است چه رسد کشتار انسان های بی گناه.

به بیان دیگر، در لبنان، مسلمان مسلمان را کشت (هر چند که ما قاتلان را دور از اسلام واقعی می دانیم) ولی در پاریس، مسلمان، غیر مسلمان را کشت و باید مسلمانان، برای حفظ آبروی خود کاری می کردند.
بنابراین، حتی اگر از منظر اصولگرایانه و اسلام دوستانه هم به ماجرا بنگریم، آنان که مقابل سفارت فرانسه رفتند و ابراز همدردی کردند، علاوه بر آن که کاری انسانی کردند، این پیام را به دنیا دادند که فرق قائل شوید میان اسلام و مسلمانی ما با اسلام و مسلمانی جنایتکاران داعش.
آیا این اقدام ارزنده، مستوجب این همه توهین است که عده ای به راه انداخته اند؟

و پایان سخن این که ای کاش، بشر به حدی از بلوغ برسد که بداند نباید همدیگر را بکشد و ای کاش روزی انسان ها برای تبریک اعیاد و روزهای ملی و نظایر این ها، گل به سفارتخانه های همدیگر ببرند نه برای همدردی با قربانیان قتل و جنایت!