سبزوار؟؟؟

حسین چشمی مقدم – دانشجوی کارشناسی ارشد کشاورزی

اگر فقط برای یک لحظه نگاهی گذرا به ساختار یک شهر بیاندازیم و آنرا به دو بخش جاندار (زنده) و بی جان (غیرزنده) تقسیم کنیم، ساختمان ها و کوچه ها و خیابان ها و . . . را بخش غیر زنده و آدمها و شاید مرغ و خروس هایشان را بخش زنده شهر محسوب می نماییم.
اما در فضای شهری بخش های زنده دیگری هستند که بیش از آنکه آنها به شهر نیاز داشته باشند، شهر به وجود آنها نیازمند و حتی وابسته است. چندان که بعضی وقتها رفتار اجتمایی مردم یک شهر با وجود و یا کیفیت وجود این فضای زنده ارتباط مستقیم دارد.
همانطور که شاید حدس زده باشید منظور فضای سبز شهری است. بخشی از شهر که متاسفانه در اکثر شهرها و از جمله در شهر ما سبزوار ( که شاید تنها شهر ایران باشد که با سبز شروع می شود! ) مورد بی مهری و در برخی موارد دستخوش تجاوز و قتل عام واقع شده است. البته هدف از نگارش این مطلب ذکر مصیبت برای فضای سبز نیست و حتی قرار نیست یقه همدیگر را بگیریم که چرا فضای سبز شهری ما اینقدر رقت انگیز است و. . .
خوب می دانیم که سبزوار اقلیمی است که ایجاد و نگه داری فضای سبز در آن به سادگی امکانپذیر نیست اما باز هم میدانیم که داشتن فضای سبز خیلی خیلی بهتر از آنچه امروز هست در سبزوار و اقلیم های مشابه آن به هیچ عنوان محال و دور از دسترس نیست. چرا که نمونه های زیبایی از آن را در داخل و خارج از ایران و در سرزمینهای بسیار نامطلوب تر و خشن تر از سبزوار دیده ایم .
در خاطره سبزواری ها هنوز هم بیدهای مجنون زیبای میدان آل احمد هست. و چنارهای چند ده ساله ی خیابانهای اسد آبادی، کاشفی و … حیف که فقط خاطره اش هست!!!
اما خوب است که این خاطره ها یادآور امکانپذیر بودن این موضوع است که می توانیم در سبزوار فضای سبزی داشته باشیم که همچون گذشته سایه گستر شهرمان باشد.
اما پس چرا نداریم؟
زود گریبان مسولان را نگیرید!!!
عادت کرده ایم هر مشکلی مطرح می شود یک مقصر برایش پیدا کنیم و کمی به او بد و بیراه بگوییم و بعد هم رها می کنیم، هم مقصر ساختگی را (چون خودمان خوب می دانیم که او فقط مقصر نیست) وهم اصلا کلا مشکل را.
البته به موقع خودش به حساب مسئولین یا غیر مسئولین باید رسیدگی شود و اگر مسئولی حرف حساب توی گوشش نرفت با نبش قبر کارهایی که انجام داده یا نداده حرف حساب را توی گوشش فرو می کنیم.
اما امروز و اینجا روی سخنم با خودمان است. آقا یا خانم شهروند سبزواری، خودمان تا حالا برای داشتن محیط شهری مطلوبتر چه کرده ایم؟
آیا وقتی یک روز صبح از خواب بیدار شدیم و دیدیم درختان بیدمجنون آل احمد یا سروهای میدان لاله یا چنارهای حاشیه خیابان اسدآبادی و کاشفی و … دیگر وجود ندارند یک لحظه فکر کردیم که ما می توانیم به این بی معرفتی ها اعتراض کنیم؟
آخر نمک نشناسی هم حدی دارد.

سالها زیر سایه آن درختان ستبر و باشکوه آرام گرفته بودیم و از تماشایشان حظ کرده بودیم و حالا که یکی جرات کرده اول بخشکاند و بعد ببراند !
هیچی !!!؟؟؟
شب می روید پارک ؟ شام هم می برید؟
خودت با خانم و پدر و مادر و. . . . شش تا آدم “گنده” روی چمن فرش انداخته اید شام «نوش جان» می کنید، آنوقت پسر عزیز دردانه ی لوس و بی ادبتان یک ساعت است دارد نهال تازه کشت شده را به شدت تکان تکان می دهد و شما «لبخند زنان» و فقط قربان صدقه اش می روید؟
آن درخت خشک می شود –یعنی که می میرد- میدانی معنی اش چیست؟
وقتی درخت بمیرد و درختان بمیرند من و تو هم می میریم! خیلی زودتر از آن روزی که باید بمیریم.
می توانیم شهروند بهتری باشیم اگر میخواهیم شهر بهتری داشته باشیم.
خلاصه کلام، این یک دغدغه ی شهروندی است. و همچنین یک فرخوان است برای همه کسانی که دلشان برای فضای پیرامونشان می سوزد و می خوهند کاری انجام دهند تا زندگی را در فضای بهتری به خودشان و فرزندانشان هدیه کنند.
لطفا خودتان را به آن راه نزنید یا منتظر دیگران نباشید که برای شما کاری انجام دهند. اگر قرار بود بشود تاحالا می شد!

همه باید دخالت کنیم چون که مساله، مساله همه است و باید این مساله را همگی با هم حل کنیم. هرکس پیشنهادی دارد برای بهبود اوضاع کنونی فضای سبز شهری اینجا جای مطرح کردن آن است. و حالا سکوت میکنیم تا ببینیم نتیجه همکاری شهروندان چه می شود.
منتظر دستهای یاری رسان شما دلسوزان هستیم تا با ارائه مطالب پیشنهادی، انتقادی و راهکارهای خود مسیری برای ایجاد شهری زیبا و سبز که شایسته نام سبزوار باشد بسازیم.