شب‌های هجر را گذراندیم و زنده ایم

سبزواریان – دکتر سید ابوالفضل حسینی: چه کسی آتشی افروخته و به جان این دو درخت زیبا انداخته است. اینجا بوستانی در سبزوار است، شهری در حاشیه‌ی کویرستان که رویاندن یک درخت از سر رحمت بر خلق، با زحمت همراه است. برای آبیاری‌اش، از آب شرب شهر بهره برده‌اند و در ازایش مردم شهر خون‌دل خورده‌اند. حفاظت از آن کار باغبان است و سایه و اکسیژنش سبب راحت جان همگان.

آفرینش زیبایی، در زمین، زمان می‌برد. با صنعت می‌توان در مدتی نسبتاً کوتاه اسباب‌بازی پلاستیکی زیادی تولید کرد، اما نمی‌توان در مدتی اندک یک جنگل و بوستان ساخت.
هرگز فکر کرده‌اید که سوزندگی ساده‌تر از سازندگی است و ویرانی آسان‌تر از آبادانی؟
آن‌که چنین کرده است، می‌داند که به حقوق همگان تجاوز کرده است؟
ناصرخسرو گفته است:
خلق، همه، یکسره نهال خدایند هیچ نه برکن ازین نهال و نه بشکن

کاج‌هایی که با چهره‌ی سوخته یکدیگر را می‌نگرند. هر دو از آتش کینه‌ی یک انسان‌نما سوخته‌اند. آن‌ها بر اثر گذر زمان خود را ترمیم می‌کنند، اما آیا وجدان آتش‌افروز دست از ملامت او برداشته است؟ بوستان لاله سبزوار (شهربازی – اسفند ۱۳۹۳)

—-

: شکیبی
شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم
ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود
(به نقل از کشکول شیخ بهایی)