فرمول شترمرغی‎

سبزواریان – علی رمضانی: این روزها سینمای ایران فرمول جدیدی برای پول‌سازی یاد گرفته که خیلی راحت میشه تو ۲ کلمه خلاصش کرد: رضا عطاران.

رضا عطاران با اینکه کم‌کم به روزهای میانسالیش نزدیک میشه ولی جای خیلی از جوان اول‌های این روزهای سینما رو تو زمینه‌ی فروش فیلم‌هاش گرفته و این روند حالاحالاها ادامه دارد.

در اینکه رضا عطاران یکی از بهترین کمدین‌های سینمای ایرانه جای هیچ شکی نیست، ولی کمدین خوب به تنهایی تضمین کننده‌ی فیلم کمدی خوب نیست. اتفاقی که در چند فیلم با بازی عطاران افتاد و جالب‌ترین نکته در مورد این فیلم‌های نه چندان خوب فروش بالاشون بود؛ به طوری‌که با قطعیت میشه گفت تنها عامل موفقیت این فیلم‌ها حضور رضا عطاران بوده.

مثل داستانی که مدتی پیش‌تر برای پیرمرد شیرین سینمای ایران احمد پورمخبر اتفاق افتاد (که اتفاقاً او هم از کشفیات رضا عطاران بود) و کارگردان‌ها حاضر بودند حتی برای یک پلان به او بازی‌ بدهند تا در تبلیغات تلویزیونی فیلم از اسم این پیرمرد شیرین استفاده کنند و به نوعی به هوای ایشان مردم رو به سینما بکشونند.

فیلم گینس هم از همین فرمولِ نشان دادنِ رضا عطاران در تبلیغات تلویزیونی استفاده کرد و مردم رو به سینماها کشوند و با کمال تعجب ظرف مدت کوتاهی میلیاردی شد؛ چرا که این روزها مردم فارغ از مسائلی مثل کیفیت، داستان، درام یا هر مسئله‌ی تکنیکی دیگه‌ ای به سینما می‌روند تا فیلم رضا عطاران رو ببینند.
***

«گینس‌» اولین تجربه‌ی کارگردانی سینمایی محسن تنابنده است که عموماً به عنوان نویسنده و بازیگر در سینما و تلویزیون فعالیت می‌کند.

البته قرار نیست بخاطر فیلم‌اولی بودن محسن تنابنده، نقاط ضعف فیلم رو نادیده بگیریم؛ چرا که تنابنده سال‌ها تجربه‌ی نویسندگی را با خودش یدک می‌کشد. به همین خاطر اصلاً نمیشه از سهل انگاری یا بهتره بگیم ساده انگاری در فیلمنامه‌ی گینس بگذریم.

فیلمنامه‌ی فیلم بیشتر شبیه یک طرح اولیه‌ی خیلی ساده و پرداخت نخورده‌ست که نویسنده یا طراح داستان به عنوان ایده مطرح میکنه و مراحل تکمیل و تعمیق داستان رو در مراحل بعد باید طی کنه.

ولی در کمال تعجب محسن تنابنده همین ایده‌ی خام رو با عجله جلوی دوربین برده و ازش‌ فیلم ساخته. ایده‌ای که می‌تونست یکی از فیلم‌های کمدی خوب این سال‌ها رو رقم بزنه ولی حیف که شتاب زدگی‌ در جای‌جای فیلم به چشم‌ می‌خوره. شتاب زدگی که حتی روی‌ بازی رضا عطاران هم تاثیر می‌ذاره و بهش فرصت بروز نمیده و از همین رو یکی از ضعیف ترین اجراهای چند سال اخیر عطاران رو شاهد هستیم؛ که نیمی از اون تقصیر فیلمنامه‌ی ضعیف و پرداخت نخورده و نیمی از تقصیر به عهده‌ی خودش بخاطر انتخاب‌ چنین فیلمنامه‌ای برای بازیه.

فیلم‌های عامه‌پسند باید ساخته بشن تا مردم با وجهه‌ی سرگرمی‌ساز سینما تعامل مالی داشته باشند؛ ولی فیلمی مثل گینس فقط در جهت تخفیف سلیقه‌ی مخاطبِ عام سینما قدم برمیداره و حتی عده‌ای رو به این سینما بدبین‌تر از قبل میکنه.

البته عده‌ای ممکنه با اتکا به آمار میزان فروش فیلم سعی در دفاع از فیلم داشته باشند ولی جواب من به اون عده میتونه این باشه که شاید برای خیلی از این مخاطبینی که اون فروش میلیاردی رو رقم زدند این آخرین چند هزار تومنی بود که به جیب سینمای ایران ریختند و ترجیحشون همون سریال‌ﻫای ترکی ماﻫواره و سریال‌های دانلودی آمریکایی باشه.

امیدوارم روزی تو تیتراژ فیلم‌های ایران وقتی نوبت به نویسنده میرسه به جای اسم یک نفر، اسم چندین نفر نوشته شده باشه و روحیه نوشتن تیمی در نویسنده‌های ما بوجود بیاد؛ چرا که (همونطور که از قدیم ما گفتیم) یک دست صدا نداره. دیگران شنیدند و گروهی شاهکارهای سینمایی نوشتند و خلق کردند و در عوض نویسنده‌های ما برای نشون دادن قدرت نویسندگی خودشون با یک دست بشکن زدند تا به خودمون ثابت کنند از یک دست هم صدا در میاد، اونم چه صدایی…