یادداشت دریافتی: معرفی استراحت مطلق

سبزواریان – علی رمضانی: چقدر خوبه که تو این سال‌های اخیر سرعت رسیدن فیلم‌های در حال اکران در شهرهای بزرگ به شهرستان‌ها مخصوصاً سبزوار بالارفته.

البته باید توجه داشت که تعداد فیلم‌های در حال اکران به صورت همزمان در شهرهای بزرگ بیشتر‌ه ولی با توجه به آمار‌ سینمارو ها در شهرستان‌هایی مثل سبزوار‌ جای تعجبی نداره که تعداد سالن‌های سینما از‌ یکی بیشتر نمیشه. بهرحال سینما قبل از اینکه هنر باشه یک صنعته و چرخ‌های صنعت با پول میچرخه.

البته همیشه باید این حق رو برای مخاطب‌ قائل شد که برای فیلم خوب پول خوب بپردازه. سبزوار‌ چندین سالن سینما داشته و قاعدتاً به همون نسبت سینمارو و گردش مالی و عایدی از‌ سینما داشته و به نوعی سینما رفتن جزیی از فرهنگ مردم و تبدیل به بخشی از جریان طبیعی زندگی شده بود ولی دیگه خیلی وقته که این سبک زندگی برای ما تغییر کرده.

مشکل‌‌ سینما نرفتن مردم رو میشه به شکل یک مشکل دوسویه مطرح کرد، از طرفی مردم فیلم خوب سرگرم کننده استاندارد و داستان‌گو میخوان، از طرفی سینماگران با مشکلات عدیده‌ی مالی دست به گریبانند و همچنین باید با بسیاری از محدودیت‌ها بسازند. پس وقتی مشکل دو سویه باشه راه حل هم میتونه از دو طرف قابل پیگیری باشه به این صورت که مردم با فیلم دیدن و حمایت مالی از فیلمسازها کمی از سختی راه رو به فیلمسازان هموار کنند و سینماگران هم نهایت تلاششون برای ارائه ی بالاترین استانداردها رو به کار ببرند.

ای کاش روزی برسه که خبر کیفیت بالای یک کتاب هم مثل خبر ارزون یا گرون شدن تخم مرغ یا خبر ورشکستگی یک موسسه به سرعت و به صورت دهان به دهان بین مردم شهر پخش بشه و مردم برای خرید کتاب و یا دیدن فیلم خوب توی صف بایستند، مثل اتفاقی که برای فیلم مکس اثر سامان مقدم افتاد و همین تعریف و تبلیغات دهان به دهان مردم رو به سینماها کشوند و موفقیت بالای فیلم رو رقم زد و مطمئنا قابل اطمینان‌ترین تبلیغ همین نوع تبلیغه چون مردم بیشتر از رسانه ها بهم اعتماد دارند. پس کاش سینماگران و اهالی فرهنگ از این رسانه‌ی اطمینان بخش اجتماعی و متضمن موفقت یا شکست یک محصول بیشتر و بهتر استفاده کنند.

این حرف‌ها همش مقدمه‌ای بود به نوشتن چند خطی در مورد فیلم این روزهای سینمای سبزوار.

استراحت مطلق هفتمین اثر بلند عبدالرضا کاهانی (کارگردان اجتماعی، متولد نیشابور) است.

به شخصه بعد از دیدن فیلم‌های هیچ، بیست و به خصوص فیلم اسب حیوان نجیبیست بسیار به این کارگردان علاقه‌مند شدم و توانایی تبدیل موقعیت‌های ساده و واقعی زندگی افراد به یک درام کمدی سیاه و ساده رو تحسین می‌کنم. اتفاقی که توی فیلم بعدیش با عنوان «بیخود و بیجهت»هم تکرار شد و طنز گروتسک گونه‌ی سیاه کاهانی دوباره کار‌ خودشو کرد.

استراحت مطلق هم از‌ همین فرمول پیروی می‌کنه و دوباره موقعیت اجتماعی چند کاراکتر‌ رو محور قصه‌ی ساده‌ی خودش قرار داده. البته در فیلم‌های کاهانی با قصه‌ی استاندارد کلاسیک روبرو نیستیم بلکه برشی مقطعی از‌ زندگی چند انسان رو مشاهده می‌کنیم که عموماً برای دلایلی به شدت انسانی ولی اغراق شده به سبک کاهانی می‌جنگند.

فیلم استراحت مطلق واجد شرایط خوبی برای دیده شدن هست که بعد از نکات منفی بهشون می‌پردازم؛ ولی بزرگترین نقطه ضعف فیلم برای کسی که کارهای قبلی این کارگردان رو دیده باشه تکراری بودن تم اصلی فیلمه.

البته اگر‌ این فیلم، پایانی باشد به عنوان یک سه گانه‌ی اجتماعی از کاهانی، که “اولش اسب حیوان نجیبیست”، بعد “بی‌خود و بی‌جهت” و این آخری “استراحت مطلق” کار کمی قابل هضم تر می‌شود ولی بازهم فیلم می‌توانست عناصر‌ بیشتری را در جذب مخاطب بکار بگیرد.

بزرگترین نکات مثبت فیلم هم بازی های فوق العاده‌ی بازیگران فیلم(ترانه علیدوستی، بابک حمیدیان، رضا عطاران، مجید صالحی) و نابازیگری (‌فریده فرامرزی، همسر واقعی رضا عطاران) که بازی قابل قبولی ارایه داد.

فیلم‌های کاهانی ثابت کرده نباید انتظار یک فیلم با داستان عادی رو داشته باشیم؛ ولی نوع نفوذ کاهانی به قلب بخشی از مسائل اجتماعی قابل ستایش و تماشایی است.