مقصود توئی قدرت

فرهاد ترابی – فوق لیسانس علوم سیاسی

با نگاهی آسیب شناسانه به جریان های سیاسی منتسب به چپ و راست در شهرستان ها و شهرهای کوچک در می یابیم که این جریان ها از ریشه و جایگاه برجسته ای برخوردار نیستند و در نزد توده ی مردم قرب و منزلتی که ندارند هیچ, مردم به خاطر بغض این ها خود را به هر شاخه ی بی ریشه ای که فقط از این دو طیف نباشد می آویزند و دراین میان چه فرصت ها که هدر نمی رود و چه عمرها که تلف نمی شود.

این دو جریان که در وجود چند نفر خلاصه شده فقط در ماه های منتهی به انتخابات از غارهای خود بیرون می آیند. ای بسا خواب طولانی آنها باعث شده کسی آنها را نشناسد و سکه ها یشان خریداری پیدا نکند.

در جوامع توسعه یافته وقتی یک جریان یا حزب سیاسی قصد ورود به ساختار قدرت را دارد لوازم و مهمات این ورود را هم پیش از آن آماده می کند. از داشتن دفتر و چارچوب های حزبی گرفته تا داشتن نشریه و سایت و بولتن و غیره.

حال آنکه به طور مثال بزرگان اصلاح طلب و اصولگرا در سبزوار ما همه ی این کارهای صعب و طاقت فرسا را رها می کنند و مستقیم به قسمت شیرین ماجرا یعنی کسب قدرت می پردازند. کاندیداهای ادوار گذشته که به هر دلیلی به مجلس راه پیدا نمی کنند، راهی پایتخت می شوند و فارغ از حال و هوای شهر، به امورات شخصی خود مشغول می شوند و در سال آخر کم کم حضورشان معنا دار تر می شود و هر جا که پا بگذارید این عزیزان با خضوعی متکبرانه به شما لبخند می زنند!

شما اسامی افراد شاخص این دو جریان سیاسی را در سبزوار روی یک برگه بنویسید و ببینید در چه بازه های زمانی نام این افراد را بیشتر می شنوید.
آیا جز این است که در هنگامه ی انتخابات ریاست جمهوری و مجلس و شوراها نام این عزیزان را بارها و بارها می شنویم؟
آیا غیر از این است که هنگام تقسیم پست های سیاسی و اجتماعی است که نام این بزرگان عرصه ی سیاست و تقوا به کرات شنیده می شود!
کدام یک از این بالا نشینان که در مراسم های بی خطر بر صدر مجلس می نشینند و جوانان را نوخاستگانی خام می پندارند که چون ایشان بر راز و رمز سیاست آگاه نیستند، حاضرند با یکی از همین جوان ها بنشینند و مصاحبه کنند و از عملکرد خود در عرصه های سیاسی و اجتماعی دفاع کنند؟
کدامشان حاضرند مبلغ اندکی را در ماه برای اشاعه ی تفکری که نانش را می خورند هزینه کنند؟

دوستان اصلاح طلب ما که از خرداد ۷۶ اصلاحات را ارث پدری خود می دانند و آن را وقف اولاد کرده اند، درها را به روی اندیشه های نو و فکرهای با طراوت بسته اند و به سنتی ترین روش سعی در نمایش مدرنیته دارند!
این دوستان ترجیح می دهند با سربازانی چشم و گوش بسته طرف باشند تا ژنرال هایی که آنها را به چالش بکشند. کاش آنها با خود فکر کنند که قرار نیست عمر نوح داشته باشند و بعد از مرگ آنها این نگاه و این تفکر چه سرنوشتی خواهد داشت!شاید هم: دیگی که واسه ما نجوشه، سر سگ توش بجوشه!

آن قدرت طلبی که بدون هیچ ادعایی در هنگامه ی انتخابات با ماکیاولیستی ترین روش ممکن سعی در گرفتن رأی های قومی و قبیله ای دارد، شرف دارد به کسی که با نام و برند اصلاحات وارد عرصه های اجتماعی و سیاسی شده و نام و نان خود را از این تنور بیرون آورده، ولی در عمق وجودش سر سوزنی برای این تفکر ارزش و اعتبار قائل نیست.
خیلی از این بزرگانی که امروز پز اصلاح طلبی می دهند اگر خرداد ۷۶ ناطق نوری رآی می آورد شک نکنید در جبهه ی اصولگرایان و ای بسا جبهه ی پایداری بودند!
با نگاهی به عملکرد آنها به روشنی به این حقیقت تلخ خواهیم رسید.

اینکه کسی در خرداد ۷۶ به هر دلیلی در ستاد انتخاباتی اصلاح طلبان بوده، دلیل نمی شود که فقط در همان حد و اندازه بماند و هر چهار سال یک بار از آن کرباس برای خود قبایی اندازه کند و بعد به کنج عافیت، سر در جیب مراقبت فرو ببرد و وقتی خویشتن را در آینه دید بادی به غبغب بیندازد که ای داد و بیداد چرا مردم، بزرگی و عظمت من را درک نمی کنند و این انسان فرهیخته را که هنوز پایش را در جعفرآباد نگذاشته و از کاشفی شمالی پایین تر نرفته به حساب نمی آورند!

اصلاحات در شهرستان ها از نخبه گرایی ضربه نخورد از نخبه گرایی محدود و گزینشی ضربه خورد.
از حلقه های تنگ دوستان و آشنایان دم دستی ضربه خورد. ترس و واهمه از ورود افراد خوش فکر و توانمند و تقسیم غنائم باعث شده بود تا در هر شهر عده ای انگشت شمار هم اتاق های فکر را اداره کنند و هم بر مناصب اجرایی تکیه زنند.
در دوران اعتدال، اگر اصلاح طلبان در رفتار سیاسی خود تجدید نظر نکنند و از برج های عاج خود پایین نیایند نه تنها در انتخابات های پیش رو موفق نخواهند بود بلکه فاصله ی آنها از توده ی مردم روز به روز بیشتر خواهد شد.

همان مردمی که آن حماسه را خلق کردند تا دوستان ما به جای نقدهای درون گفتمانی به سمت گرفتن پست و مقام خیز بردارند.