نامدیر!

سبزواریان، علی ششتمدی:

همان روزهای ابتدایی که سروکلۀ ویروس جدید کرونا در منطقۀ سبزوار پیدا شد، یک مطلب در مورد وضعیت مدیریت دانشگاه علوم پزشکی نوشتم، اما منتشر نکردم! همان زمان خواستم از این بنویسم که بحثِ همه‌گیری دیگر شوخی نیست! نوشتم که با توجه به تجربه و سابقه‌ای که از مدیریت علیرضا مسلم در دانشگاه علوم پزشکی سراغ داریم، در این وضعیت بحرانی، نیاز است اولین گام، تغییر مدیریت باشد! چیزهایی که همه می‌دانیم و لازم بود در زمان لازم، تصمیم درست گرفته شود!
تصمیم که گرفته نشد، اما ما هم ـ که هیچ‌کارۀ این شهرستان نیستیم و فقط از سر دغدغه، تحلیل می‌کنیم، نقد می‌نویسیم، مطالبۀ مردم را پیگیری می‌کنیم و … ـ آن روزها ننوشتیم! یک مصلحت‌اندیشیِ بی‌موقع! ترس از این بود متهم شویم که: در این وضعیت، مجموعۀ علوم‌پزشکی را تضعیف می‌کنید!
ازیک‌طرف، زحمات دلسوزانه و بی‌دریغ کادر درمانی را می‌دیدیم: پرستاران، پزشکان و دیگر پرسنل درمانی که جانشان را کف دست گذاشته بودند و طیّ ساعت‌های طاقت‌فرسا، بدون هیچ گله و شکایتی، برای نجات جان انسان‌ها می‌جنگیدند! تقلا و مبارزه‌ای که هر چشمی را مبهوت می‌کند و جز به احترام و ستایش، در موردش نمی‌توان سخن گفت!
آن طرف ماجرا اما، بحث مجموعۀ مدیریتی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار بود! ۶ شهرستانِ حوزۀ این دانشگاه، در ماه‌های اخیر، وضعیت سیاهی دارند! بخشی از مشکل، مربوط به تصمیمات ملی است و نقد آن را باید به تصمیم‌سازان آن بگوییم، اما بخشی هم مربوط به تصمیم‌های مدیریتِ ستاد کرونای منطقه است! با توجه به اهمیت مجموعۀ بهداشت و درمان، عملاً محور تصمیم‌گیری‌های ستاد، مجموعۀ علوم‌پزشکی بود، حالا بیاییم دقیق بررسی کنیم که چقدر این مدیریت، در موقع لزوم سخت‌گیرانه برخورد کرد؟ جان شهروندان و روستاوندان ما، با چه تصمیم‌هایی به خطر افتاد، درحالی‌که پزشکانِ مجموعۀ ستاد کرونا، اطلاع داشتند که این تصمیم‌ها، چقدر خطرناک‌اند؟ چه بر سر شهرستان‌های منطقه آمد و در این ماه‌ها، چه محدودیت‌هایی برداشته شد و مدیریت علوم‌پزشکی، محافظه‌کارانه، از کنار این مرزگشایی‌ها با سکوت عبور کرد؟
به احترام کادر درمان و عزیزانمان که در خط اولِ جبهۀ درمان، خودشان مبتلا شدند، اما دست از تیمار برنداشتند، سکوت کردیم، اما این بغض، دیگر جای نگه‌داشتن ندارد! امروز که فهمیده‌ایم خودِ کادر درمان، پزشکان و پرستاران نیز از این روند مدیریت راضی نیستند! امروز که فهمیده‌ایم، سه ماه است دستگاه اکسیژن‌ساز (ونتیلاتور) ویژۀ درمان بیماران بدحال کرونایی، تهیه شده، اما هنوز در بیمارستان‌ها مورداستفاده قرار نگرفته! دستگاهی که با کمک و همت خیّران خریداری شد اما مدیریت بهانه آورد: اتاق مخصوص آن را ندارد! اتاق را هم برایشان ساختند اما باز هم هنوز «میل» مدیریت نکشیده که زحمت راه‌اندازیِ آن را بکشد تا به زنده ماندن ۴۰ درصد بیماران کرونایی کمک شود!
تازه این یک مورد است که ما مطلع شده‌ایم! خدا می‌داند بعدها چقدر از این مسائل، برای مردم روشن شود و حیف که آن موقع، کاری جز پشیمانی از کسی برنمی‌آید! سابقۀ این مدیریت (در مسائلی مثل بیمارستان حشمتیه، کارانۀ پرستاران و پزشکان و …) نشان می‌دهد که در آینده باید منتظر خبرهای تلخ بسیار بیشتری از پشت پرده باشیم!