نمایندگان و چند مُدل غذا در مجلس!

شرایط کشور عادی نیست. به گفته مسئولان در وضعیت جنگ اقتصادی قرار داریم. آمریکا کمر به تحریم ایران بسته است و تلاش می‌کند ایران را تسلیم خواست‌های خود کند. در این شرایط باید کم خورد، کم پوشید، کم‌مصرف کرد و القصه در بسیاری از امور زندگی صرفه‌جویی پیشه کرد. سعدی در گلستان آورده است:

«چو دخلت نیست خرج آهسته‌تر کن

که می‌گویند ملاحان سرودی

اگر باران به کوهستان نبارد

به سالی دجله گردد خشک رودی»

سؤالی که در این میان مطرح می‌شود این است که آیا این صرفه‌جویی فقط مختص مردم است یا نه مسئولان هم از آن سهم دارند؟ قطعاً به‌جز مردم مسئولان هم باید سبک زندگی خود را از شرایط عادی به شرایط جنگی تغییر دهند.

بگذارید مثالی برایتان بزنم. نمایندگان مجلس وقتی پای به سالن غذاخوری پارلمان می‌گذارند با چند مدل غذا روبرو می‌شوند. از کباب‌ها بگیرید تا خورش‌ها و البته آش، سوپ، سالاد و … البته نمی‌خواهم مانند آقای دکتر شیبانی که در طول تمام دوران نمایندگی تنها بر نوع مخارج داخل مجلس حساس بود و این‌که کف آن موکت است و میوه می‌خورند یا نه سطح موضوعات را تقلیل دهم اما به نمادها و نمایه‌ها نمی‌توان بی‌توجه بود.

«سید مهدی صدرالساداتی» روحانی‌ای که به خاطر ماجرای ده ونک و دانشگاه الزهرا مدتی بازداشت بود و گویا آزاد شده است در مورد غذاخوری مجلس نوشته بود: « دیروز در مجلس شورای اسلامی ناهار دعوت بودم، هنوز نماز عصر را نخوانده بودم که وارد سالن غذاخوری شدم و میزها تقریباً پر بود و هنوز باورم نمی‌شود که ناهار مجلس سلف‌سرویس با چند نوع کباب، خورشت [خورش]، جوجه، کشک‌بادمجان (که ظاهراً دیر رسیده بودم و تقریباً تمام شده بود)، چند نوع سالاد، دلستر، دوغ و میوه باشد!»

در جلسات کمیسیون مجلس هم پذیرایی خوبی از نمایندگان انجام می‌شود. وقتی در صحن هستند هم مورد پذیرایی قرار می‌گیرند با شیر و کیک.

خوب، آیا وقت آن نرسیده است که نمایندگان محترم مجلس که به‌خوبی از شرایط کشور و وضعیت بحرانی آن آگاه هستند، دست به صرفه‌جویی بزنند؟ نمی‌شود یک مدل غذا بخورند یا از خانه غذا بیاورند؟ نمی‌شود در جلسات کمیسیون‌ها به خوردن چایی اکتفا کنند؟ نمی‌شود ساخت‌وسازهای مجلس را متوقف کنند؟

می‌شود، همان‌طور که بسیاری از مردم سبک زندگی خود را تغییر داده‌اند و مثلاً مصرف گوشت و مرغ را در زندگی خود کم کرده‌اند. دیگر آجیل نمی‌خورند و یا خیلی به سراغ میوه و لبنیات نمی‌روند.

جدای این‌که صرفه‌جویی در همین چند قلم  سر به عدد قابل‌توجهی می‌زند می‌شود و این بودجه را می‌شود صرف کارهای دیگر کرد به لحاظ نمادین و از نگاه بیرونی آثار بهتری دارد. کما این‌که خود این نمایندگان وقتی در دفاتر شخصی و بعد از کار و چنانچه درآمد کاملاً سالم باشد در هزینه کردن مراعات می‌کنند و بی‌محابا هزینه نمی‌کنند.

من اگر جای مسئولان بودم وقتی پشت میکروفون قرار می‌گرفتم که به مردم بگویم، صرفه‌جویی کنید؛ ابتدا می‌گفتم ما خودمان در مجلس وعده‌های ناهار را حذف کردیم. دیگر در جلسات کمیسیون میوه و شیرینی نمی‌خوریم. سعی کردیم بودجه‌های مصرفی مجلس را صرف امور دیگر کشور کنیم.

با این تصمیم‌ها قطعاً مردم هم همراه می‌شوند وسعی می‌کنند، کم‌مصرف کنند، کم بپوشند و کم بخرند. به‌قول‌معروف مردم تن به حرف رطب‌خورده‌ای که منع رطب می‌کند نمی‌دهند. بحث ریاضت نیست و امیدواریم کار به آنجا نکشد؛ اما قدری باید ملاحظه کرد. یادشان باشد این اموال به امانت نزد آنان است و وقتی از مال خود نمی‌توان به‌گزاف هزینه کرد در امانت تکلیف روشن‌تر است…