کرامت و حسینی زاده، صد شکر که این آمد و آن رفت‎

یک چهارم از عمر شورای چهارم هم سپری شد و منتخبان کابینه ی شهر با چند روز تأخیر کاظم کرامت را به عنوان رئیس و اسدالله نورنهنگ را به عنوان نایب رئیس شورای اسلامی شهرسبزوار، برای یک سال آینده انتخاب کردند.

حاج قاسم حسینی زاده که از دور اول شوراها بر کرسی وکالت مردم تکیه زده، در طول دوران ریاستش بر شورای شهر، نشان داد که نگاه سنتی او به مقوله ی مدرن شورا، می تواند یک نهاد کاملاً مردمی و مدنی را به سمت و سوی یک نهاد حاکمیتی سوق دهد.

در نگاه حاکمیتی مردم تا جایی محرم هستند که حاکمان آن را تشخیص دهند و پاسخگو بودن در مقابل مردم تا جایی است که ضوابط و مقررات حاکمیتی اجازه دهد؛ در غیر این صورت تمام تصمیم ها پشت درهای بسته و دور از نگاه مردم باید به انجام برسد .

یک فرماندار یا یک دادستان برای کارهایی که انجام می دهد، در وهله ی نخست به مقامات مافوق خودش پاسخگو است؛ اما مقام مافوق یک عضو شورای شهر یا رئیس شورا، همان مردمی هستند که در کلاته سیفر و جعفر آباد و… به او رای داده اند.

در نگاه مدنی مردم صاحب حق هستند و نمایندگان آنها حق ندارند چیزی را از آنها پنهان کنند. نمایندگان مردم باید در اتاق شیشه ای جلوس کنند تا تمام حرکات و سکناتشان را مردم رصد کنند.

دموکراسی فقط بالا بردن افراد از نردبان قدرت نیست، بلکه توان پایین آوردن آنها از همان نردبان است؛ و وقتی این مهم به مَنصه‌ی ظهور می رسد که مردم بتوانند ببینند و قضاوت کنند.

یک داور فوتبال چطور می تواند از بیرون ورزشگاه کارت زرد و قرمز به بازیکنان نشان دهد؟!

متأسفانه ریاست سابق شورا با نامحرم دانستن رسانه ها و دوری از پاسخگویی و توضیح شفاف دادن به مردمی که ولی نعمت او هستند؛ در صدد بود که با کدخدا منشی و به قول خودش دوری از “داو” درست شدن کارها را پیش ببرد.
پر واضح است که نه نهاد مدرن شورا، نه مردمی که در ۲۴خرداد سال گذشته پای صندوق های رأی آمده بودند، این نوع نگاه بسته را بر نتابند.

دوره ای که افراد، کم کاری و ضعف های خود را پشت نگاه های نافذ و سکوت های معنادار و لبخندهای سرد و مرموز پنهان می کردند، سال‌هاست سپری شده؛ امروز باید برای هر قدمی که به صدق یا به کذب بر می داریم به مردم توضیح دهیم و در صورت اشتباه، از آنها پوزش بخواهیم.

محمدرضا شاه به احسان نراقی گفته بود: « چه کنم که مردم آرام بگیرند و اینقدر مرا مورد بازخواست قرار ندهند؟ »
و نراقی جواب داده بود: « با مردم حرف بزنید و به آنها آزادی اظهار عقیده و دخالت در امور را بدهید! »
محمدرضا شاه در مقابل گفته بود: « پس اوامر ملوکانه ی ما چه می شود! »
و دیدیم اوامر ملوکانه چه کرد با او…

نگاه کدخدامنشی در ذات خود میل به کدخدا ماندن را در شخص تحریک می کند؛ و این ممکن است جناب کدخدا را به سمت و سوی امور فراقانونی سوق دهد.

وقتی رئیس شورا در چارچوبِ قانونِ مصوب، اعلام جلسه کند و نطق پیش از دستور و حضور و غیاب اعضا و انتخاب و عزل شهردار را هماهنگ کند؛ نیازی به کدخدامنشی نیست.

می توان بر بلندترین نقطه ی شهر ایستاد و امور قانونی را فریاد زد؛ اما برای رسانه ای شدن منویات کدخدا باید احتیاط کرد، مبادا خواب مردم ده آشفته شود!

شورای شهر بزرگ و کهنی چون سبزوار باید در خور نام بزرگ و بلند این دیار باشد، نه اینکه بعد از حدود شانزده سال هنوز یک سایت فعال نداشته باشد و به مردم در مورد مصوبات و برنامه ها ی شورا هیچ اطلاع رسانی نشود.

قانون وقتی ریاست شورا را یک دوره ی یک ساله در نظر گرفته، برای این است که بعد از این مدت اگر رئیس نتوانست در امور محوله موفق نشان دهد، جایش را با عضو دیگری عوض کند .
این زمان اندک باعث می شود که هم رئیس جدید برنامه هایش را در یک بازه ی زمانی کوتاه ارائه دهد و هم شورا و مردم از کم کاری احتمالی رئیس گذشته بیشتر از این متضرر نشوند.

پس بر کاظم کرامت است که از نقاط ضعفِ رئیس سابق درس بگیرد و فرصت یک ساله را غنیمت شمرد.

رسانه نه عقدِ اخوت با کرامت بسته و نه با حسینی زاده پدر کشتگی دارد، ملاک ما برای یادداشت نوشتن و انتخاب تیتر عملکرد ایشان است.

مطمئن باشید اگر کرامت هم نتواند جایگاه مدرن شورا را درک کند و در پی ارتقا این جایگاه بر نیاید؛ همین یادداشت را برای او می نویسیم و جای قاسم را با کاظم عوض می کنیم.
هر چند کاظم کرامت که گوش هایش با موسیقی اصیل تربیت شده و این موزونی در رفتار مردمی اش نمود پیدا کرده، با رسانه ها و مردم مهربان تر خواهد بود و شورا را خانه ای شیشه ای خواهد ساخت.

به امید آن روز

“محمد شیخ”