کز سنگ ناله خیزد …

جوین شهرستانی مظلوم است با مردمی آینه‌دل و یک‌رو. مردم جوین برای اینکه بفهمند چقدر در این استان مظلوم هستند، کافی است کمی جاده اسفراین را به سمت استان همسایه و پشت کوه‌های شمال شهرستان بپیمایند! به راحتی خواهند فهمید فرق آسفالت آن سرزمین را با آسفالت این سرزمین!

هر روزه کارمندان زیادی میان سبزوار و پنج شهرستان منشعب شده از آن، در رفت‌وآمدند و این چیز عجیبی نیست، حتی از نیشابور و سبزوار نیز هستند کسانی که رفت‌وآمد روزمره دارند.

هرچند اوضاع اکثر جاده‌های این دیار، چیزی در حد «افتضاح» است، اما وضع هیچ‌کدام اندازه جاده سبزوار به نقاب بحرانی نیست! جاده‌ای باریک و آسفالتی بی‌قواره که از گردنه‌های خطرناک بلاش‌آباد می‌گذرد و هر صبح و ظهر، شاهد تراکم کامیون‌ها و سواری‌هاست.

جاده‌ای که اصلاً ظرفیت این تعداد خودرو را ندارد، در حالی که جوین – نگین سبز خراسان رضوی – به دلیل دشت پر آب، پر است از کارخانه و هر کارخانه، روزانه میزبان کلی خودرو سنگین است!

مدت‌هاست از طرف سبزوار، بخشی از این جاده در حال دوخطه شدن است ولی …

پروژه جاده جوین سبزوار، بیشتر شبیه مضحکه شده است! آنان که از این جاده هر روز رفت‌وآمد می‌کنند، می‌دانند که در عمل هیچ پیشرفتی در این پروژه وجود ندارد! انگار صبح‌ها بولدوزرها را روشن می‌کنند که مثلاً در حال کار هستند، بعد می‌روند آن طرف، خاموش می‌کنند! همین! حتی با سرعت لاک‌پشت هم این پروژه پیش نمی‌رود!

بدتر آن‌که از طرف جوین، هیچ گام عملی و اقدامی در این مسیر دیده نمی‌شود! ظاهر قضیه چنین نشان می‌دهد که تحقق این پروژه را احتمالاً فرزندان و نوه‌های ما خواهند دید! البته آن زمان بشر در حال استفاده از خودرو پرنده است و این جاده‌ها به عنوان موزه تکنولوژی قابل استفاده خواهند بود!

هر چند مسئولان راهداری‌ها و فرمانداری‌ها، به قول سبزواری‌ها «گوش کرشان را به ما کرده‌اند»، هرچند نمایندگان دوره حاضر یادمان داده‌اند که حتی توقع پروژه‌های کوچک را نداشته باشیم چه برسد به این پروژه بزرگ و هرچند از جاده مرگ، هر ماه خبرهایی می‌رسد که «از سنگ ناله خیزد» ولی صدایی از مدیران در نمی‌آید، ولی …

ولی نوشتم که درد دل کرده باشم. به تعبیر آن نویسنده: خواست کسی بخواند، نخواست، صد سال بگذار نخوانند!