حرف‌های دیگری را می‌خواستم بزنم؛ اما ماجرا، چنان غم و بغضی را روی دلم تلنبار کرد که از نوشتن هر چیز دیگری جز این پشیمان شدم! یادم هست درجایی، مسئولان شهرستان همراه آقای فرماندار آمده بودند در مسجدی و به خواسته‌های مردم پاسخ می‌دانند. فردی از روی ناآگاهی و عدم تسلط روی آنچه می‌گوید، نکته‌ای

هنوز وارد ششتمد نشده، دورتر از جاده، چوپانی را دیدم که کار غریبی می‌کرد! گوسفندان مشغول بودند و او هم روی تخته‌سنگی نشسته بود. چوب چوپانی به یک دست داشت و کتابی به دست دیگرش. نزدیک‌تر که شدم، شناختمش؛ معلم و استادم در دانشگاه، دکتر ولی‌الله ملکوتی‌فر. مزاحم خلوتش نشدم اما آرزویی به دلم آمد.