آورده‌اند که نامبرده‌ی معروف و آن شخصیت محبوب (رجب فسنقری) از زمانی که به شرف بازنشستگی نائل شده، کنج عزلت گزیده و در مجاورت سماور ذغالی محبوبش که چای آن به‌شدت دلپذیر! دارای رنگ اصیل! می‌باشد، به ممارست و مداقّت در آثار قدما و متجدین پرداخته و سخت مستنعرق در احوال خویش! به‌طوری‌که کمتر در

سبزواریان – سید جلال سیدان: وقتی بهار درراه است گویی طبیعت آبستن است. جنبش، جوشش، تلاش و تکاپو آغاز می‌شود. گیاه، پرنده، حشره، چرنده، درنده، همه و همه! با شادی و نشاط، بدون واهمه! هر یک، دست‌به‌کار می‌شوند. گویی از حصار تنگ «بودن» خسته شده‌اند و به «شدن!»، نو شدن، تازه شدن، «بی‌حدواندازه شدن» می‌اندیشند.