در حال حاضر بسیاری معتقدند که درصورتی‌که قصد رسیدن به دموکراسی و مردم‌سالاری داریم، باید ساختار سیاسی در ایران دگرگون شود و آن را به‌عنوان تنها راه رستگاری ایران فریاد می‌زنند. از طرفی اما اصلاحات و اصلاح‌طلبان را متهم می‌کنند و معتقد هستند که نظام سیاسی ایران اصلاح‌پذیر نیست و دلیل آن را شرایط کنونی
جایگاه و قدرت سیاسی جریان اصلاحات از آغاز حیاتش تاکنون فراز و فرودهایی داشته است. مهم‌ترین بازیگری جریان اصلاح‌طلب بعد از بحران‌های اقتصادی و سیاست خارجی و افزایش اعتراضات در جامعه، ١۵ راهکاری بود که سیدمحمد خاتمی برای برون‌رفت از مشکلات کشور ارایه کرد و چندی بعد ٩ فعال سیاسی اصلاح‌طلب نیز راهکارهایی را منتشر
انتخاب نوروز به عنوان آغاز سال علاوه بر اینکه بر محاسبات دقیق علمی و ریاضی و هیات استوار است، نشانه روح زیباطلب، اعتدال جو و خوب ایرانی است؛ همین روحیه بوده است که در طول تاریخ علیرغم فراز و نشیب ها و فشارها و تنگناها، ایران و ایرانی را زنده و روی پا نگاه داشت.
بهارنیوز – گروه سیاسی: کریمی قدوسی شاخص‌ترین نماینده افراطی گروه پایداری (حامیان جلیلی و احمدی نژاد) امروز در هنگام طرح سئوال از وزیر خارجه، بارها از بحث خارج و به مسائلی چون فتنه، اصلاح‌طلبان و حتی شعار اعتدال!! آقای روحانی… گیر داد. بی‌ربط‌گویی‌های نماینده افراطی آنقدر ادامه پیدا کرد که محمدرضا باهنر که ریاست مجلس
پایگاه خبری اصلاحات – اسماعیل حسین پور: معلم غریب انقلاب دکتر علی شریعتی می گوید:«گاهی یک مرد چندان رشد می کند که بودنش جرم می شود و بهای آن را باید هم به دوست بپردازد و هم به دشمن.» و در این روزها و روزگارِ خاک بر آفتاب افشانی ها و بی تقوایی های عده
سبزواریان.کام: غرفه ی دانشگاه حکیم، تنها نماینده سبزوار در نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری ها و اقدام قابل تحسین مسئولین غرفه در نصب عکس زیبای سید محمد خاتمی.
تدبیر۲۴ : یکبار این جمله را بخوانید؛ «من معتقدم اگر مخالفی وجود داشته باشد من می‌توانم تکامل پیدا کنم، قوی باشم و اشتباهات خود را اصلاح کنم». حالا اگر از هر کسی بخواهید که در میان چهره های سیاسی کشور فردی را که به زبان آوردن این سخنان از سویش احتمال بیشتری دارد، نام ببرد، بدون
عصر ایران؛ مهرداد خدیر – از این خبر که محمود احمدی نژاد و همکاران او از بازپس دادن ده ها دستگاه خودرو متعلق به نهاد ریاست جمهوری یا دستگاه های زیر مجموعه آن خودداری کرده اند بار دیگر این نتیجه حاصل می شود که برای تصدی مسؤولیت های کلان به مناعت و استغنایی نیاز است